ថ្ងៃទី 18 មីនា 2012
ដោយ: កែ សាមុត
Cambodia Express News
បើសិនជាសាលាក្ដីខ្មែរក្រហមផ្ដល់សំណងឱ្យជនរងគ្រោះវិញខ្ញុំនឹងសូម ស្នើសុំឱ្យមានការសាងសង់បូជនីយដ្ឋានរំឭកវិញ្ញាណក្ខន្ធក្នុងភូមិ របស់ខ្ញុំដើម្បីឱ្យអ្នកភូមិទាំងអស់អាចប្រារឰពិធីតាមបែប ព្រះពុទ្ធសាសនាឧទ្ទិសបុណ្យកុសលជូនដល់វិញ្ញាណខណ្ឌអ្នកដែលបាន ស្លាប់នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ហើយខ្ញុំក៏សូមឧទ្ទិសបុណ្យ កុសលនេះជូនដល់បងប្រុសទាំងពីរនាក់របស់ខ្ញុំដែលបានស្លាប់ដោយ គ្មានហេតុផល។ភ្នំពេញ: “ខ្ញុំចង់ចូលរួមក្នុងសំណុំរឿង០០១របស់តុលាការដោយសារតែខ្ញុំបានរងទុក្ខសោកដ៏ឈឺដោយសារតែការបាត់បង់បងប្រុសម្នាក់ដោយស្នាដៃរបស់ខ្មែរក្រហម។ ទុក្ខសោកនេះនៅតែដក់ជាប់ក្នុងចិត្ដខ្ញុំរហូតមក ដល់សព្វថ្ងៃនេះ ហើយជាលទ្ធផល ខ្ញុំបានកើតជំងឺដេកមិនលក់”។
បងប្រុសខ្ញុំឈ្មោះ កែ កែងស៊ី ហៅ ដែនត្រូវបានសម្លាប់នៅគុកទួលស្លែង(មន្ទីរស-២១)ក្នុងរបប ខ្មែរក្រហម។អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំនេះខ្ញុំមិន ដែលបានដឹងថាបងប្រុសខ្ញុំគាត់ត្រូវបានសម្លាប់នៅទីណា ទេ ប៉ុន្ដែនៅឆ្នាំ២០០៤ បុគ្គលិករបស់មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជាបានផ្ដល់ព័ត៌មានលម្អិតស្ដីពីការ ឃុំខ្លួនបងប្រុសខ្ញុំដែលបានបញ្ជាក់ថាគាត់ត្រូវបានសម្លាប់នៅគុក ទួលស្លែង។ ខ្ញុំនៅតែមិនយល់ថាហេតុអ្វី បានជាខ្មែរក្រហមសម្លាប់បងប្រុសគាត់។
ខ្ញុំបានដឹងថាបងប្រុសខ្ញុំត្រូវបានចាប់ខ្លួននៅខែមីនា ឆ្នាំ១៩៧៧។ នៅចន្លោះឆ្នាំ១៩៧៥និងឆ្នាំ១៩៧៦ មុនការចាប់ខ្លួនរបស់គាត់ បងប្រុសខ្ញុំបានមកលេងក្រុមគ្រួសារម្ដង។ នាអំឡុងពេលនោះ បងប្រុសខ្ញុំមិន បានចែករំលែករឿងរ៉ាវរបស់គាត់ជាមួយនឹងគ្រួសារប៉ុន្មានទេ ហើយគាត់គ្រាន់តែនិយាយថាគាត់ធ្វើការជា ពេទ្យទាហាន។ រយៈពេលពីរបីថ្ងៃក្រោយមក គាត់ក៏ធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅភ្នំពេញ វិញ។ ចាប់់តាំងពី ពេលនោះមក គាត់មិនដែលត្រឡប់មកម្ដងទៀតឡើយ ហើយយើងក៏មិនដែលទទួលបានដំណឹងអ្វីពីគាត់ ឡើយ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាខ្មែរក្រហមនាំយកបងប្រុសខ្ញុំទៅណាទេ។
ក្រោយមក ខ្ញុំបានដឹងថាគាត់ត្រូវបានចាប់ខ្លួននៅឆ្នាំ១៩៧៧តាមរយៈបងប្អូនជីដូន មួយរបស់ខ្ញុំគឺ កៀវ សាន។ បច្ចុប្បន្ននេះ កៀវ សាន គឺជាគ្រូបង្រៀននៅអនុវិទ្យាយល័យ តាអូន។ កៀវ សាន បានផ្ដល់ ព័ត៌មានជាច្រើនទាក់ទងនឹងការចាប់ខ្លួនរបស់បងប្រុសខ្ញុំ។ ខ្ញុំជឿជាក់ថា ឌុច ដែលជាប្រធានគុក ទួលស្លែង គឺជាជនដែលទទួលខុសត្រូវលើការស្លាប់របស់បងប្រុសខ្ញុំ។
ខ្ញុំបានចូលរួមនៅក្នុងសំណុំរឿង០០១របស់សាលាក្ដីខ្មែរក្រហមពីព្រោះខ្ញុំបានរងទុក្ខសោកដ៏សែនវេទនា ចាប់តាំងពីការស្លាប់របស់បងប្រុសខ្ញុំ។ ការបាត់បង់នេះបានយាយីសតិអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំងដែលធ្វើ ឱ្យខ្ញុំឈឺក្បាល ហើយឆាប់ភ្លេចភាំង។ខ្ញុំមិនដែលទៅពិគ្រោះជាមួយគ្រូពេទ្យ ឬទៅព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យ ឡើយពីព្រោះខ្ញុំមិនមានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការបង់ថ្លៃព្យាបាល។ ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំមានជីវភាពលំបាកណាស់ ដោយសារតែបងប្រុសពីរនាក់របស់ខ្ញុំត្រូវបានសម្លាប់ដោយខ្មែរក្រហម។ ក្នុងនោះរួមមានបង កែ កែងស៊ី ដែលត្រូវបានសម្លាប់នៅគុក ទួលស្លែង។ ដោយសារ តែខ្ញុំគ្មានលទ្ធភាពក្នុងការបង់ថ្លៃព្យាបាល សុខភាព របស់ខ្ញុំកាន់តែទ្រុឌទ្រោមទៅ។
បើសិនជាសាលាក្ដីខ្មែរក្រហមផ្ដល់សំណងឱ្យជនរងគ្រោះវិញខ្ញុំនឹងសូមស្នើសុំឱ្យមានការសាងសង់បូជនីយដ្ឋានរំឭកវិញ្ញាណក្ខន្ធក្នុងភូមិរបស់ខ្ញុំដើម្បីឱ្យអ្នកភូមិទាំងអស់អាចប្រារឰពិធីតាមបែបព្រះពុទ្ធសាសនាឧទ្ទិសបុណ្យកុសលជូនដល់វិញ្ញាណខណ្ឌអ្នកដែលបានស្លាប់នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ហើយខ្ញុំក៏សូមឧទ្ទិសបុណ្យ កុសលនេះជូនដល់បងប្រុសទាំងពីរនាក់របស់ខ្ញុំដែលបានស្លាប់ដោយគ្មានហេតុផល។
3 comments:
it's about time, millions of good khmer people had died under the cruel KR regime. it is time to heal that wound by building a commemoration like the war victims.
Khmer krahan xihanouk, hun xen, heng xamrin, chea xim, should be beheaded by now.
Maybe your bros were an arm and leg of yuon communist called khmer vietminh?
Tuol Slèng was the place to killed
all REVOLUTION's ENEMY who were yuon agents.
Post a Comment