ដំណឹងល្អរៀបរៀងដោយ លោកយ៉ូហាន ២០
John 2
ព្រះយេស៊ូ មានព្រះជន្ម រស់ឡើងវិញ
នៅព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យ
កាលនៅងងឹតនៅឡើយ, នាងម៉ារី
ជាអ្នកស្រុកម៉ាដាឡា ចេញដំណើរ ឆ្ពោះទៅផ្នូរ,
ហើយ ឃើញថា មានគេ យកថ្មចេញពីមាត់ផ្នូរ ផុតទៅហើយ។ នាង ក៏រត់មកជំរាប លោកស៊ីម៉ូន-ពេត្រុស និងសិស្សម្នាក់ទៀត ដែលព្រះយេស៊ូស្រឡាញ់ ថា៖
«គេ យកព្រះអម្ចាស់ ចេញពីផ្នូរបាត់ហើយ។ យើង មិនដឹងជាគេ យកទៅដាក់ នៅឯណាទេ!»
លោកពេត្រុស និងសិស្សម្នាក់ទៀតនោះ ក៏ចេញទៅផ្នូរ។ សិស្សទាំងពីរ រត់ទៅជាមួយគ្នា, តែសិស្សម្នាក់នោះ រត់លឿនជាង លោកពេត្រុស ទៅដល់ផ្នូរមុន។ គាត់ ឈ្ងោកមើលទៅ, ឃើញសំពត់ស្នប, តែគាត់ មិនចូលទៅក្នុងផ្នូរឡើយ។ លោកស៊ីម៉ូន-ពេត្រុស រត់តាមក្រោយ មកដល់។ គាត់ ចូលទៅក្នុងផ្នូរ, ហើយ សម្លឹងមើល សំពត់ស្នប នៅទីនោះ, ព្រមទាំងក្រណាត់ ដែលគេ គ្របព្រះសិរសាព្រះអង្គ មូរទុកដោយឡែក, គឺមិននៅ ជាមួយសំពត់ស្នបទេ។ ពេលនោះ សិស្សដែលទៅដល់ផ្នូរមុន ក៏ចូលទៅខាងក្នុងដែរ។ គាត់ បានឃើញ, ហើយ ជឿ។ (កាលណោះ ពួកសិស្ស ពុំទាន់យល់ អត្ថន័យគម្ពីរ ដែលចែងទុកមក ថា, ព្រះយេស៊ូ ត្រូវមានព្រះជន្ម រស់ឡើងវិញ នៅឡើយទេ។) បន្ទាប់មក សិស្សទាំងពីរ ក៏នាំគ្នា វិលត្រឡប់ទៅផ្ទះ។
នាងម៉ារី ជាអ្នកស្រុកម៉ាដាឡា បានឃើញ ព្រះយេស៊ូ
នាងម៉ារី ឈរយំ នៅខាងក្រៅ ក្បែរមាត់ផ្នូរ។ នាង ឈ្ងោកមើល ទៅខាងក្នុងផ្នូរ ទាំងយំ, ឃើញទេវតា ពីររូប,
ស្លៀកពាក់ស, អង្គុយនៅត្រង់កន្លែង ដែលគេ ដាក់ព្រះសព ព្រះយេស៊ូ។
ម្នាក់ អង្គុយនៅខាងព្រះសិរសា, ម្នាក់ទៀត នៅខាងចុងព្រះបាទា។ ទេវតា ពោលមកកាន់នាង
ថា៖ «នាងអើយ, ម្ដេច ក៏នាងយំ?»
នាង ឆ្លើយទៅទេវតា វិញថា៖
«មានគេ យកសពព្រះអម្ចាស់ របស់នាងខ្ញុំ ទៅបាត់,
មិនដឹងជាគេ យកទៅដាក់ នៅឯណាឡើយ។» ពេលនាង កំពុងតែនិយាយដូច្នេះ, នាង បែរទៅក្រោយ, ឃើញព្រះយេស៊ូ ឈរនៅទីនោះ, តែនាង មិនដឹងថា ជាព្រះអង្គទេ។
ព្រះយេស៊ូ សួរនាង ថា៖
«នាងអើយ, ម្ដេច ក៏នាងយំ? នាង រកអ្នកណា?»
នាង ស្មានថា ជាអ្នកថែរក្សាសួនច្បារ, នាង ក៏ទូលព្រះអង្គ ថា៖
«លោកម្ចាស់, ប្រសិនបើ លោកបាន យកសពទៅ, សូមប្រាប់អោយនាងខ្ញុំ ដឹងផង;
លោក ដាក់នៅឯណា, នាងខ្ញុំ នឹងទៅយក។»
ព្រះយេស៊ូ មានព្រះបន្ទូល ហៅនាង ថា៖ «ម៉ារី។»
នាងម៉ារី ក៏បែរទៅរកព្រះអង្គ,
ហើយ ទូលព្រះអង្គ ជាភាសាហេប្រឺ ថា៖ «រ៉ាប៊ូនី!» (ប្រែថា «ព្រះគ្រូ»)។
ព្រះយេស៊ូ មានព្រះបន្ទូល ថា៖ «កុំឃាត់ខ្ញុំ ទុកអី,
ដ្បិតខ្ញុំ មិនទាន់បានឡើង ទៅឯព្រះបិតាខ្ញុំ នៅឡើយ។
សុំទៅប្រាប់ ពួកបងប្អូនខ្ញុំផង ថា, ខ្ញុំ ឡើងទៅឯព្រះបិតាខ្ញុំ
ដែលជាព្រះបិតា របស់អ្នករាល់គ្នា។
ខ្ញុំ ឡើងទៅឯព្រះ របស់ខ្ញុំ ដែលជាព្រះ របស់អ្នករាល់គ្នាដែរ។»
នាងម៉ារី ជាអ្នកស្រុកម៉ាដាឡា ចេញទៅ, ជំរាបពួកសិស្ស ថា, នាង បានឃើញព្រះអម្ចាស់,
ព្រមទាំងជំរាប អំពីសេចក្ដី ដែលព្រះអង្គ មានព្រះបន្ទូល មកនាង។
ពួកសិស្ស បានឃើញ ព្រះយេស៊ូ
នៅល្ងាចថ្ងៃអាទិត្យនោះ ពួកសិស្ស នៅក្នុងផ្ទះ ខ្ទាស់ទ្វារ យ៉ាងជាប់,
ព្រោះខ្លាចជនជាតិយូដា។
ស្រាប់តែព្រះយេស៊ូ យាងមក, ឈរនៅកណ្ដាលចំណោមពួកគេ, មានព្រះបន្ទូល ថា៖
«សូមអោយអ្នករាល់គ្នា បានប្រកបដោយ សេចក្ដីសុខសាន្ត!»
ព្រះអង្គ មានព្រះបន្ទូល ដូច្នេះ, ទាំងបង្ហាញស្នាមរបួស នៅព្រះហស្ដ
និងនៅត្រង់ឆ្អឹងជំនីរ អោយគេឃើញផង។
ពួកសិស្ស សប្បាយចិត្ត ជាខ្លាំង ដោយបានឃើញព្រះអម្ចាស់។
ព្រះយេស៊ូ មាន
ព្រះបន្ទូល ទៅគេសាជាថ្មី ថា៖
«សូមអោយអ្នករាល់គ្នា បានប្រកបដោយ សេចក្ដីសុខសាន្ត!
ដូចព្រះបិតា បានចាត់ខ្ញុំ អោយមកយ៉ាងណា,
ខ្ញុំ ចាត់អ្នករាល់គ្នា អោយទៅ យ៉ាងនោះដែរ។» បន្ទាប់ពីមានព្រះបន្ទូលហើយ, ព្រះអង្គ ផ្លុំលើពួកគេ, ទាំងមានព្រះបន្ទូល ថា៖ «ចូរទទួលព្រះវិញ្ញាណ។ បើអ្នករាល់គ្នា
លើកលែងទោសអ្នកណា អោយរួចពីបាប,
ព្រះជាម្ចាស់ ក៏នឹងលើកលែងទោស អ្នកនោះអោយរួចពីបាបដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ,
បើអ្នករាល់គ្នា ប្រកាន់ទោសអ្នកណា,
អ្នកនោះ មុខជាត្រូវជាប់ទោសមិនខាន។»
ព្រះយេស៊ូ និងលោកថូម៉ាស
កាលព្រះយេស៊ូ យាងមកនោះ, លោកថូម៉ាស, ហៅឌីឌីម ជាសិស្សម្នាក់ក្ នុងចំណោមសិស្សទាំងដប់ពីរ, មិនបាននៅជាមួយពួកគេទេ។ សិស្សឯទៀតៗ ប្រាប់គាត់ ថា៖ «យើង បានឃើញព្រះអម្ចាស់!»
ប៉ុន្តែ គាត់និយាយទៅពួកគេវិញ ថា៖
«បើខ្ញុំ មិនឃើញស្នាមដែកគោល នៅដៃ,
មិនបានដាក់ម្រាមដៃ ក្នុងស្នាមដែកគោល,
ហើយ បើខ្ញុំ មិនបានដាក់ដៃ ត្រង់ឆ្អឹងជំនីរ របស់លោកទេ,
ខ្ញុំ មិនជឿ ជាដាច់ខាត។»
ប្រាំបីថ្ងៃក្រោយមក ពួកសិស្ស ជួបជុំគ្នា នៅក្នុងផ្ទះសាជាថ្មី។ លោកថូម៉ាស ក៏នៅជាមួយដែរ។ ពេលនោះ ទ្វារផ្ទះនៅខ្ទាស់ជាប់, ព្រះយេស៊ូ យាងមក ឈរនៅកណ្ដាលចំណោមពួកគេ, ទាំងមានព្រះបន្ទូល ថា៖ «សូមអោយអ្នករាល់គ្នា បានប្រកបដោយ សេចក្ដីសុខសាន្ត!» បន្ទាប់មក ព្រះអង្គ មានព្រះបន្ទូល ទៅលោកថូម៉ាស ថា៖ «មើល ដៃខ្ញុំនេះ។ ចូរដាក់ម្រាមដៃអ្នកមក, ហើយ ដាក់ដៃអ្នកត្រង់ឆ្អឹងជំនីរខ្ញុំ។ ចូរជឿទៅ។ កុំរឹងរូស, មិនព្រមជឿដូច្នេះ។»
លោកថូម៉ាស ទូលព្រះអង្គ ថា៖ «ព្រះអង្គ ពិតជាព្រះអម្ចាស់ និងជាព្រះ របស់ទូលបង្គំមែន!»
ព្រះយេស៊ូ មានព្រះបន្ទូល ទៅគាត់ ថា៖ «អ្នកជឿ មកពីអ្នកបានឃើញខ្ញុំ។ អ្នកណា ជឿ ដោយឥតបានឃើញសោះ, អ្នកនោះ មានសុភមង្គលហើយ។»
គោលដៅ របស់ គម្ពីរយ៉ូហាន
ព្រះយេស៊ូ បានធ្វើទីសំគាល់ ជាច្រើនទៀត អោយពួកសិស្សឃើញ, តែគ្មានកត់ត្រា ទុកក្នុងសៀវភៅនេះទេ។ រីឯ សេចក្ដី ដែលមានកត់ត្រាមកនេះ, គឺក្នុងគោលបំណង អោយអ្នករាល់គ្នាជឿ ថា,
ព្រះយេស៊ូ ពិតជាព្រះគ្រិស្ដ និងពិតជាព្រះបុត្រា របស់ព្រះជាម្ចាស់,
ហើយ អោយអ្នករាល់គ្នាដែលជឿ មានជីវិត ដោយរួម ជាមួយព្រះអង្គ។
The Empty Tomb
20 Early on the first day of the week, while it was still dark, Mary Magdalene went to the tomb and saw that the stone had been removed from the entrance. 2 So she came running to Simon Peter and the other disciple, the one Jesus loved, and said, “They have taken the Lord out of the tomb, and we don’t know where they have put him!”
3 So Peter and the other disciple started for the tomb. 4 Both were running, but the other disciple outran Peter and reached the tomb first. 5 He bent over and looked in at the strips of linen lying there but did not go in. 6 Then Simon Peter came along behind him and went straight into the tomb. He saw the strips of linen lying there, 7 as well as the cloth that had been wrapped around Jesus’ head. The cloth was still lying in its place, separate from the linen. 8 Finally the other disciple, who had reached the tomb first, also went inside. He saw and believed. 9 (They still did not understand from Scripture that Jesus had to rise from the dead.) 10 Then the disciples went back to where they were staying.
Jesus Appears to Mary Magdalene
11 Now Mary stood outside the tomb crying. As she wept, she bent over to look into the tomb 12 and saw two angels in white, seated where Jesus’ body had been, one at the head and the other at the foot.
13 They asked her, “Woman, why are you crying?”
“They have taken my Lord away,” she said, “and I don’t know where they have put him.” 14 At this, she turned around and saw Jesus standing there, but she did not realize that it was Jesus.
15 He asked her, “Woman, why are you crying? Who is it you are looking for?”
Thinking he was the gardener, she said, “Sir, if you have carried him away, tell me where you have put him, and I will get him.”
16 Jesus said to her, “Mary.”
She turned toward him and cried out in Aramaic, “Rabboni!” (which means “Teacher”).
17 Jesus said, “Do not hold on to me, for I have not yet ascended to the Father. Go instead to my brothers and tell them, ‘I am ascending to my Father and your Father, to my God and your God.’”
18 Mary Magdalene went to the disciples with the news: “I have seen the Lord!” And she told them that he had said these things to her.
Jesus Appears to His Disciples
19 On
the evening of that first day of the week, when the disciples were
together, with the doors locked for fear of the Jewish leaders, Jesus came and stood among them and said, “Peace be with you!” 20 After he said this, he showed them his hands and side. The disciples were overjoyed when they saw the Lord.
21 Again Jesus said, “Peace be with you! As the Father has sent me, I am sending you.” 22 And with that he breathed on them and said, “Receive the Holy Spirit. 23 If you forgive anyone’s sins, their sins are forgiven; if you do not forgive them, they are not forgiven.”
Jesus Appears to Thomas
24 Now Thomas (also known as Didymus[a]), one of the Twelve, was not with the disciples when Jesus came. 25 So the other disciples told him, “We have seen the Lord!”
But
he said to them, “Unless I see the nail marks in his hands and put my
finger where the nails were, and put my hand into his side, I will not believe.”
26 A
week later his disciples were in the house again, and Thomas was with
them. Though the doors were locked, Jesus came and stood among them and
said, “Peace be with you!” 27 Then he said to Thomas, “Put your finger here; see my hands. Reach out your hand and put it into my side. Stop doubting and believe.”
28 Thomas said to him, “My Lord and my God!”
29 Then Jesus told him, “Because you have seen me, you have believed; blessed are those who have not seen and yet have believed.”
The Purpose of John’s Gospel
30 Jesus performed many other signs in the presence of his disciples, which are not recorded in this book. 31 But these are written that you may believe[b] that Jesus is the Messiah, the Son of God, and that by believing you may have life in his name.
4 comments:
If man was "created," then someone made a grievous mistake.
It is inconceivable that any form of intelligence would waste so much time and effort to make such an inferior piece of life -- with all the "ills that flesh is heir to," and with all the misery and suffering that is so essential a part of living.
If man is a "fallen angel," by the commission of a "sin," then disease and sorrow are part of God's inscrutable plan as a penalty imposed upon him for his "disobedience," and man's entire life is devoted to the expiation of that sin so as to soften the indictment before the "Throne of God."
Man's atonement consists in making himself as miserable as possible by praying, fasting, masochism, flagellations and other forms of torture.
This sadistic delusion causes him to insist that others -- under pain of punishment -- be as miserable as himself, for fear that if others fail to do as he does, it will provoke the wrath of his tyrant God to a more severe chastisement.
The inevitable result is that Man devotes his life, not to the essentials of living and the making of a happy home, but to the building of temples and churches where he can "lift his voice to God" in a frenzy of fanaticism, and eventually he becomes a victim of hysteria.
His time and energy are wasted to cleanse his "soul," which he does not possess, and to save himself from a future punishment in hell which exists only in his imagination.
Joseph Lewis
Thank you poster 10:45 AM! Much appreciated!!
I was at awe,to read New York Times article:
Historian says piece of papyrus refers to Jesus' wife
Was Mary Magdalene whom he referred to,my wife?
With written doc proved speak truth,the sky befallen.
NY Times owners were definitely not Khmer Buddhists or Muslims or Hindus or Arabs-Palestinians.
You are the judges.
នាងម៉ារី ជាអ្នកស្រុកម៉ាដាឡា (Mary Magdalene)ជាប្រពន្ធរបស់អ្នកថ្ពិនភ្នែកឈ្មោះគ្រិស្ត។
Post a Comment