លោកយ៉ាកុប ត្រូវគេសម្លាប់; លោកពេត្រុស ត្រូវគេឃុំឃាំង
នៅគ្រានោះ ព្រះបាទហេរ៉ូដ ចាប់ផ្ដើមបៀតបៀន សមាជិកខ្លះ នៃក្រុមជំនុំ។ ទ្រង់ បានអោយគេ ប្រហារជីវិត លោកយ៉ាកុប ជាបង របស់ លោកយ៉ូហាន។ ដោយយល់ឃើញថា, ជនជាតិយូដា ពេញចិត្ត, ទ្រង់ ក៏ចាត់គេ អោយទៅចាប់ លោកពេត្រុស ថែមទៀត។ ពេលនោះ ជាពេល បុណ្យនំបុ័ងឥតមេ។ ក្រោយពីបានចាប់ លោកពេត្រុស យកទៅឃុំឃាំងរួចហើយ, ស្ដេច ក៏បញ្ជាអោយទាហាន បួនក្រុម យាមលោក, ក្នុងក្រុមនីមួយៗ មានគ្នាបួននាក់។ ព្រះបាទហេរ៉ូដ មានបំណង នឹងកាត់ទោសលោក នៅមុខប្រជាជន ក្រោយបុណ្យចម្លង។
ដូច្នេះ លោកពេត្រុស ក៏ជាប់នៅក្នុង មន្ទីរឃុំឃាំង នៅពេលនោះទៅ; ក្រុមជំនុំ បាននាំគ្នា ទូលអង្វរព្រះជាម្ចាស់ ឥតស្រាកស្រាន្ត, សូមព្រះអង្គ ជួយលោក។
ទេវតា ដោះលែង លោកពេត្រុស
នៅយប់មុនពេល ដែលព្រះបាទហេរ៉ូដ យកលោកពេត្រុសទៅកាត់ទោស, លោក សម្រាន្ដ ទាំងជាប់ច្រវាក់ ពីរខ្សែផង, មានទាហានពីរនាក់ នៅអមសងខាង, ហើយ ក៏មានទាហាន យាមនៅមាត់ទ្វារ ពន្ធនាគារដែរ។ ពេលនោះ ទេវតា របស់ព្រះអម្ចាស់ មកដល់, ហើយ មានពន្លឺភ្លឺ ក្នុងទីឃុំឃាំង។ ទេវតា ដាស់លោកពេត្រុស ដោយកេះលោក ពីចំហៀង, ទាំងពោល ថា៖ «សូមក្រោកឡើង ជាប្រញាប់!» ច្រវាក់ ក៏របូតធ្លាក់ ពីដៃលោក។
ទេវតា ពោលមកកាន់លោក ថា៖ «សូមក្រវាត់ចង្កេះ, ហើយ ពាក់ស្បែកជើងទៅ។» លោក ក៏ធ្វើតាម។ ទេវតា ពោលមកលោកទៀត ថា៖ «សូមពាក់ អាវក្រៅ, ហើយ អញ្ជើញ មកតាមខ្ញុំ។» លោកពេត្រុស ក៏ចេញពី ទីឃុំឃាំង ដើរតាមក្រោយទេវតាទៅ។ លោក ពុំនឹកស្មាន ថា, ការ ដែលទេវតា កំពុងធ្វើនេះ ជាការពិតទេ; លោក ស្មានតែលោក យល់សប្ដិ។ ទេវតា និងលោកពេត្រុស បានឆ្លងផុតកន្លែងយាមទីមួយ និងកន្លែងយាមទីពីរ, ហើយ មកដល់ទ្វារដែក ដែលបែរទៅរកទីក្រុង; ទ្វារនោះ របើកនៅមុខ អ្នកទាំងពីរ។ អ្នកទាំងពីរ ដើរទៅតាម ដងផ្លូវមួយ, ហើយ រំពេចនោះ ស្រាប់តែទេវតា ចេញបាត់ ពីលោកពេត្រុសទៅ។
លោកពេត្រុស បានដឹងខ្លួន ក៏ពោល ថា៖ «ឥឡូវនេះ ខ្ញុំ ដឹងថា, ហេតុការណ៍នេះ ជាការពិតមែន។ ព្រះអម្ចាស់ បានចាត់ទេវតា របស់ព្រះអង្គ មកដោះលែងខ្ញុំ អោយរួច ពីកណ្ដាប់ដៃ របស់ស្ដេចហេរ៉ូដ និងរួចពីបំណង ដែលប្រជាជនយូដា បម្រុងធ្វើ មកលើរូបខ្ញុំ។»
យល់ឃើញដូច្នោះហើយ, លោក ក៏ទៅផ្ទះ នាងម៉ារី ជាម្ដាយយ៉ូហាន (ហៅម៉ាកុស), ជាកន្លែង មានបងប្អូន ជាច្រើន កំពុងជួបជុំគ្នា អធិស្ឋាន។ នៅពេលលោក គោះទ្វារ, មានស្ត្រីបំរើម្នាក់ ឈ្មោះ រ៉ូដា ចេញមកសួរ។ នាង ស្គាល់ថា, ជាសំឡេង របស់ លោកពេត្រុស។ ដោយនាង ត្រេកអរ ខ្លាំងពេក, នាង ពុំបានបើកទ្វារ អោយទេ; នាង បែរជារត់ចូលទៅ ជូនដំណឹង ប្រាប់ពួកបងប្អូន ថា៖ «លោកពេត្រុស មកដល់ហើយ! លោក ឈរនៅមាត់ទ្វារ!»
គេ នាំគ្នា និយាយមកកាន់នាង ថា៖ «នាង ឆ្កួតហើយ!» ប៉ុន្តែ នាង បានប្រកែកវិញ ថា៖ «លោក ពិតជាមកដល់មែន។» គេ ពោលថា៖ «ប្រហែល ជាទេវតា របស់លោក ទេដឹង។»
លោកពេត្រុស នៅតែគោះទ្វារ ដដែល។ គេ ក៏ចេញទៅបើកទ្វារអោយ, ហើយ ពេលឃើញលោក, គេ ងឿងឆ្ងល់យ៉ាងខ្លាំង។ លោកពេត្រុស ធ្វើសញ្ញា អោយគេ នៅស្ងៀម, រួចរៀបរាប់ អំពីរបៀប ដែលព្រះអម្ចាស់ បានជួយលោក អោយចេញរួចពី ទីឃុំឃាំង។ លោក មានប្រសាសន៍ទៅគេ ថា៖ «សូមយកដំណឹងនេះ ទៅជំរាប លោកយ៉ាកុប និងពួកបងប្អូនផង។» បន្ទាប់មក លោក បានចេញពីទីនោះ, ធ្វើដំណើរ ឆ្ពោះទៅកន្លែង មួយផ្សេងទៀត។
លុះភ្លឺឡើង ពួកទាហាន នាំគ្នា ជ្រួលច្របល់ យ៉ាងខ្លាំង, ព្រោះ មិនដឹងជា លោកពេត្រុស ទៅណាបាត់។ ព្រះបាទហេរ៉ូដ បញ្ជាអោយគេ រកលោក, តែរក មិនឃើញសោះ។ ស្ដេច ក៏អោយគេ កាត់ទោសពួកអ្នកយាម, រួចអោយគេ នាំយកទៅសម្លាប់។ បន្ទាប់មក ស្ដេច យាងចុះពី ស្រុកយូដា ទៅប្រថាប់នៅ ក្រុងសេសារា។
ស្ដេចហេរ៉ូដ សោយទិវង្គត
ព្រះបាទហេរ៉ូដ មានទំនាស់ ជាមួយអ្នកក្រុង ទីរ៉ុស និងអ្នកក្រុង ស៊ីដូន។ អ្នកទាំងនោះ បានរួមចិត្តគំនិតគ្នា ចូលទៅគាល់ស្ដេច។ គេ បានបញ្ចុះបញ្ចូល លោកបា្លសតុស, ជាមហាតលិក អោយមកខាងគេ, ហើយ ទូលសូមសន្តិភាព ពីស្ដេច, ដ្បិតស្រុករបស់គេ ទទួលស្បៀងអាហារ ពីនគរព្រះបាទហេរ៉ូដ។
លុះដល់ថ្ងៃកំណត់ ព្រះបាទហេរ៉ូដ, ទ្រង់ គ្រឿងគង់ លើបល្ល័ង្ក, ហើយ មានព្រះរាជឱង្ការ អោយប្រជាជនស្ដាប់។ ប្រជាជន នាំគ្នា ស្រែកឡើង ថា៖ «នេះ ជាព្រះសូរសៀង របស់ព្រះ, មិនមែនសំឡេង របស់មនុស្សទេ!» រំពេចនោះ ស្រាប់តែ មានទេវតា របស់ព្រះជាម្ចាស់ មកប្រហារស្ដេចហេរ៉ូដ, ព្រោះទ្រង់ ពុំបានថ្វាយសិរីរុងរឿង ទៅព្រះជាម្ចាស់។ ស្ដេច ត្រូវដង្កូវចោះ, ហើយ ក៏ផុតដង្ហើមទៅ។
មនុស្សម្នា បានឮព្រះបន្ទូល របស់ព្រះជាម្ចាស់, ហើយ ចំនួនអ្នកជឿ បានកើនឡើង ជាលំដាប់។
រីឯ លោកបារណាបាស និងលោកសូល, ក្រោយពីបានបំពេញកិច្ចការ របស់ខ្លួន ចប់សព្វគ្រប់ហើយ, លោក វិលត្រឡប់ទៅ ក្រុងយេរូសាឡឹមវិញ ដោយយក លោកយ៉ូហាន (ហៅ ម៉ាកុស) ទៅជាមួយផង។
Acts 12
Peter’s Miraculous Escape From Prison
6 The night before Herod was to bring him to trial, Peter was sleeping between two soldiers, bound with two chains, and sentries stood guard at the entrance. 7 Suddenly an angel of the Lord appeared and a light shone in the cell. He struck Peter on the side and woke him up. “Quick, get up!” he said, and the chains fell off Peter’s wrists.
8 Then the angel said to him, “Put on your clothes and sandals.” And Peter did so. “Wrap your cloak around you and follow me,” the angel told him. 9 Peter followed him out of the prison, but he had no idea that what the angel was doing was really happening; he thought he was seeing a vision. 10 They passed the first and second guards and came to the iron gate leading to the city. It opened for them by itself, and they went through it. When they had walked the length of one street, suddenly the angel left him.
11 Then Peter came to himself and said, “Now I know without a doubt that the Lord has sent his angel and rescued me from Herod’s clutches and from everything the Jewish people were hoping would happen.”
12 When this had dawned on him, he went to the house of Mary the mother of John, also called Mark, where many people had gathered and were praying. 13 Peter knocked at the outer entrance, and a servant named Rhoda came to answer the door. 14 When she recognized Peter’s voice, she was so overjoyed she ran back without opening it and exclaimed, “Peter is at the door!”
15 “You’re out of your mind,” they told her. When she kept insisting that it was so, they said, “It must be his angel.”
16 But Peter kept on knocking, and when they opened the door and saw him, they were astonished. 17 Peter motioned with his hand for them to be quiet and described how the Lord had brought him out of prison. “Tell James and the other brothers and sisters about this,” he said, and then he left for another place.
18 In the morning, there was no small commotion among the soldiers as to what had become of Peter. 19 After Herod had a thorough search made for him and did not find him, he cross-examined the guards and ordered that they be executed.
Herod’s Death
Then Herod went from Judea to Caesarea and stayed there. 20 He had been quarreling with the people of Tyre and Sidon; they now joined together and sought an audience with him. After securing the support of Blastus, a trusted personal servant of the king, they asked for peace, because they depended on the king’s country for their food supply.21 On the appointed day Herod, wearing his royal robes, sat on his throne and delivered a public address to the people. 22 They shouted, “This is the voice of a god, not of a man.” 23 Immediately, because Herod did not give praise to God, an angel of the Lord struck him down, and he was eaten by worms and died.
24 But the word of God continued to spread and flourish.
2 comments:
"What reason for belief could I possibly have? To explain suffering? He doesn't. Unless, that is, you buy in to his giving us free will, which conflicts with all we know about human decision-making.
To give me hope of an afterlife? My 30 years of parapsychological research threw that hope out. To explain the mystical, spiritual and out-of-body experiences I have had? No: our rapidly improving knowledge of the brain is providing much better explanations than religious reasoning. To explain the existence and complexity of the wonderful world I see around me? No - and this is really the main one.
God is supposed (at least in some versions of the story) to have created us all. Yet the Creator (any creator) is simply redundant. Every living thing on this planet evolved by processes that require no designer, no plans, no guidance and no foresight. We need no God to do this work. Where would he fit in? What would he do? And why? If he did have any role in our creation, he would have to be immensely devious, finickity, deceitful and mind-bogglingly cruel, which would be a very odd kind of God to believe in. So I don't."
Susan Blackmore
Dear God,
Your followers and worshipers claim you created the Universe, and life on earth, including men.
But there was a man, called Buddha lived and died over 2,000 years BEFORE you.
Would you, could you please instruct your followers and worshipers to put up or shut up !!!
Thank you, God.
Post a Comment