Saturday, January 05, 2013

អ្នក​បុរី​កីឡា​ថា ពេញ​មួយ​ឆ្នាំ​២០១២​ដូច​រស់​នៅ​ក្នុង​នរក


ភ្នំពេញៈ មួយ​ឆ្នាំ​បន្ទាប់​ពី​ផ្ទះ​រាប់​រយ​គ្រួសារ ត្រូវ​បាន​បំផ្លាញ ក្នុង​អំឡុង​ការ​បណ្តេញ​ចេញ​​ដ៏ហិង្សា ​នៅ​បុរី​កីឡា ក្រុម​ប្រជាជន​ដែល​ត្រូវ​បាន​បណ្តេញ​ចេញ​ជាង​១០០​នាក់ នៅ​កំពុង​បន្ត​​រស់​នៅ​ក្រោម​ជណ្តើរ និង​កៅស៊ូ​តង់ ក្បែរ​គំនរ​សំរាម​ស្អុយ​រលួយ​ចោមរោម​ទៅ​ដោយ​ហ្វូង​រុយ​រាប់​លាន​ក្បាល នៅ​ឡើយ។
ក្រុម​អ្នក​ភូមិ ដែល​ត្រូវ​បាន​បណ្តេញ​ចេញ រួម​ទាំង​ស្រ្តី​ដែល​ផ្ទុក​វីរុស​ហ៊ីវ ដែល​កាល​ពី​ឆ្នាំ​មុន បាន​បង្ខំ​ចិត្ត​ទៅ​រស់​នៅ​ទីតាំង​ថ្មី នៅ​កណ្តាល​វាល​ ទៅ​តាម​ការ​កំណត់​របស់​ក្រុមហ៊ុន ផាន អ៊ីម៉ិច របស់​អ្នក​ស្រី​ស៊ុយ សុផាន នោះ នៅ​ពេល​នេះ បាន​វិល​ត្រឡប់​មក​រស់​នៅ​បុរី​កីឡា​វិញ​ហើយ ដោយ​សារ​តែ​នៅ​ទីតាំង​ថ្មី​នោះ មិន​មាន​សេវា​សុខាភិបាល មិន​មាន​ទឹក​ប្រើប្រាស់ មិន​មាន​ការងារ មុខ​របរ និង​ហេដ្ឋា​រចនា​សម្ព័ន្ធ ហើយ​នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​ទីក្រុង។

មួយ​ថ្ងៃ មុន​ថ្ងៃ​ខួប​មួយ​ឆ្នាំ នៃ​ការ​បណ្តេញ​ចេញ អ្នក​ស្រី​ ទឹម សាក់មុន្នី អាយុ​៦៥ ឆ្នាំ ដែល​ដេក​នៅ​នឹង​ជណ្តើរ ជាមួយ​អ្នក​ភូមិ​ចំនួន​២០​នាក់​ទៀត​ រួម​ទាំង​កូន​ប្រុស​ពិការ និង​ចៅៗ​របស់​អ្នក​ស្រី បាន​ឆ្លុះ​បញ្ចាំង​កាល​ពី​ថ្ងៃ​ពុធ អំពី​រយៈ​ពេល​មួយ​ឆ្នាំ ដែល​ដូច​រស់​នៅ​ក្នុង​នរក​។ ស្រ្តី​ចំណាស់​រូប​នេះ ថ្លែង​ថា​៖ «ឆ្នាំ ២០១២​ គឺជា​ឆ្នាំ​អាក្រក់​បំផុត​ នៃ​ជីវិត​របស់​ខ្ញុំ ​និង​សម្រាប់​ប្រជាជន​ក្រីក្រ​ទាំង​អស់ នៅ​ក្នុង​សហគមន៍​របស់​ខ្ញុំ»។
« យើង​រស់​នៅ​ក្រោម​កៅស៊ូ​តង់ នៅ​លើ​គម្រប់​លូ ហើយ​ព័ទ្ធ​ជុំវិញ​ទៅ​ដោយ​គំនរ​សំរាម​ស្អុយ​រលួយ ដែល​មាន​ហ្វូង​រុយ​រាប់​លាន​ក្បាល»។
អ្នក ​ស្រី​បន្ត​ថា​៖ «​ខ្ញុំ​មិន​ដឹង​ថា​ តើ​ខ្ញុំ​អាច​រស់​នៅ​ដូច្នេះ​​បាន​យូរ​ប៉ុន​ណា​ទេ ពីព្រោះ​ខ្ញុំ​ មិន​ដឹង​ថា​ តើ​នៅ​ពេល​ណា អាជ្ញាធរ និង​ក្រុមហ៊ុន ផាន អ៊ីម៉ិច ​នឹង​ផ្តល់​ដំណោះស្រាយ​ដល់​ពួក​យើង​ទេ​»។
កាល​ពី​ ថ្ងៃ​ទី​៣ ខែ​មករា ឆ្នាំ​មុន​ ក្រុមហ៊ុន ផានអ៊ីម៉ិច រួម​ជាមួយ​នឹង​នគរបាល កង​រាជ​អាវុធ​ហត្ថ​រាជធានី និង​សន្តិសុខ​ក្រុមហ៊ុន​បាន​នាំ​គ្នា​សម្រុក​ចូល​សហគមន៍​បុរី​កីឡា ដើម្បី​បណ្តេញ​ប្រជាជន​រាប់​រយ​នាក់​ ដែល​មិន​ព្រម​ទទួល​យក​សំណង​តិចតួច ជា​ថ្នូរ​នឹង​ការ​ឲ្យ​ពួក​គេ ទៅ​រស់​នៅ​ក្រៅ​ក្រុង ឬ​នៅ​ក្នុង​ខេត្ត​កណ្តាល។
កម្មករ​ដែល ត្រូវ​បាន​ជួល​ដោយ​ក្រុមហ៊ុន មាន​ពូថៅ ញញួរ និង​ដែក​គាស់ បាន​ធ្វើ​ការ​រុះរើ​ផ្ទះ​ប្រជាជន បង្ក​ឲ្យ​មាន​ការ​ប៉ះ​ទង្គិច​គ្នា​ដោយ​ហិង្សា នៅ​ក្នុង​នោះ​អ្នក​ភូមិ និង​នគរបាល បាន​រង​របួស​ទាំង​សង​ខាង ហើយ​អ្នក​ភូមិ​១០​នាក់​ ត្រូវ​បាន​ចាប់​ខ្លួន។​ គ្រួសារ​ជាច្រើន ភ្លាមៗ បន្ទាប់​ពី​ការ​បាត់បង់​ផ្ទះ និង​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​របស់​ខ្លួន​នៅ​ក្នុង​ការ​បណ្តេញ​ចេញ​នោះ បាន​មក​រស់នៅ​ក្រោម​ជណ្តើរ នៅ​ជិត​អគារ​នៅ​បុរី​កីឡា ដែល​ជា​អគារ​ក្រុម​ហ៊ុន ផានអ៊ីម៉ិច ដែល​កាល​ពី​ដំបូង​ក្រុមហ៊ុន​នេះ​បាន​សន្យា​សាងសង់​ចែក​ជូន​ពល​រដ្ឋ ​ទាំង​នេះ ជា​ថ្នូរ​នឹង​ការ​យក​ដី​របស់​ពួក​គេ។
អ្នក​ស្រី ទឹម សាក់​មុន្នី ដែល​ជា​ជន​រងគ្រោះ​ម្នាក់​ ក្នុង​ចំណោម​ជន​រងគ្រោះ នៃ​ការ​បណ្តេញ​ចេញ ដែល​បដិសេធ​មិន​ព្រម​ចេញ ​ត្រូវ​បាន​សមត្ថកិច្ច​ចាប់​ឃុំ​ខ្លួន ​ទៅ​មណ្ឌល​សង្គម​កិច្ច​ព្រៃស្ពឺ អស់​រយៈ​ពេល​មួយ​សប្តាហ៍ កាល​ពី​ខែ​មករា ដោយ​សារ​ការ​តវ៉ា​ បន្ទាប់​ពី​ការ​បណ្តេញ​ចេញ​នោះ និង​ត្រូវ​ចាប់​ឃុំ​ខ្លួន​ម្តង​ទៀត​ មុន​ការ​កាត់​ទោស តាំង​ពី​ខែ​កញ្ញា រហូត​ដល់​កាល​ពី​សប្តាហ៍​មុន ពី​បទ​ចោទ​ប្រកាន់​មួយ​ ដែល​ក្រុម​អ្នក​គាំទ្រ​អ្នក​ស្រី​ និង​ក្រុម​សិទ្ធិ​មនុស្ស​និយាយ​ថា ​ជា​បទ​ចោទ​ប្រកាន់​ប្រឌិត​ឡើង​ ដើម្បី​បំបាក់​ស្មារតី​ក្រុម​អ្នក​តវ៉ា។ ​អ្នក​ស្រី​ថ្លែង​បន្ត​ថា​៖ «​វា​អស់​រយៈ​ពេល​មួយ​ឆ្នាំ​ហើយ​ឥឡូវ​នេះ រដ្ឋាភិបាល​ មិន​បាន​ស្វែងរក​ដំណោះស្រាយ​សម្រាប់​យើង​ទេ»។
អ្នក ស្រី​បន្ត​ថា​៖«​ដំណោះ​ស្រាយ​របស់​រដ្ឋាភិបាល គឺ​ការ​ចាប់​ខ្លួន​មនុស្ស​ដូច​ជា​ខ្ញុំ ​ហើយ​ដាក់​​ខ្ញុំ​នៅ​ក្នុង​ពន្ធនាគារ ឬ​នៅ​មណ្ឌល​សង្គម​កិច្ច​ព្រៃស្ពឺ»។
កញ្ញា ស៊ុន វាន្នី អាយុ ១៨ ឆ្នាំ ដែល​កំពុង​កាន់​ទារក​អាយុ​៩​ខែ ខណៈ​កំពុង​ឈរ​នៅ​ក្រោម​កៅស៊ូ​តង់​តូច​មួយ ព័ទ្ធ​ជុំវិញ​ទៅ​ដោយ​សំរាម ចោមរោម​ទៅ​ដោយ​រុយ បាន​ថ្លែង​ថា នាង​បាន​បោះ​បង់​ចោល​ការ​សិក្សា ចាប់​តាំង​ពី​ការ​បណ្តេញ​ចេញ​នោះ​មក។ នាង​បាន​ថ្លែង​បន្ត​ថា​៖ «បន្ទាប់​ពី​ការ​បណ្តេញ​ចេញ​នោះ​មក យើង​ឈប់​ទៅ​សាលា​រៀន​។ ឪពុក​ម្តាយ​របស់​ខ្ញុំ​បាន​ចាប់​ផ្តើម​ធ្វើ​ការ​តវ៉ា ហើយ​គ្មាន​នរណា​ម្នាក់​ នៅ​មើល​ផ្ទះ និង​ក្មេងៗ ដូច្នេះ​ខ្ញុំ​ត្រូវ​តែ​នៅ​​មើល»។ វាន្នី បាន​ថ្លែង​បន្ត​ថា គ្រួសារ​របស់​នាង ដែល​បាន​បាត់​បង់​អ្វី​ៗ​នៅ​ក្នុង​ការ​បណ្តេញ​ចេញ​នោះ ឥឡូវ​នេះ​រស់​នៅ​ក្រោម​តង់​តូច​មួយ និង​មិន​មាន​បំណង​ចាក​ចេញ​ពី​បុរី​កីឡា​ទេ។ ​នាង​បន្ត​ថា​៖ «​អាជ្ញាធរ​បាន​និយាយ​ថា ពួក​គេ​នឹង​មក​ ហើយ​រុះរើ​កៅស៊ូ​តង់​នេះ​ទៀត​។ យើង​​មិន​ចង់​ចាក​ចេញ​ពី​កន្លែង​នេះ​ទេ យើង​គ្រាន់​តែ​ចង់​ឲ្យ​ពួក​គេ សាង​សង់​ផ្ទះ​មួយ​សម្រាប់​យើង​»។
ប្រជាជន​ផ្សេង​ទៀត បាន​ត្អូញត្អែរ អំពី​បញ្ហា​សុខភាព ដូច​ជា​ជំងឺ​របេង និង​ជំងឺ​ផ្លូវ​ដង្ហើម​ផ្សេងៗ និង​ការ​លំបាក​លក់​ម្ហូប​អាហារ ដោយ​សារ​កន្លែង​នោះ មាន​រុយ​ច្រើន ហើយ​អ្នក​រស់​នៅ​ទីនោះ បោះ​សំរាម​ចោល និង​មាន​ការ​បោះ​កន្ទុយ​បារី​លើ​តង់​របស់​ពួក​គេ​ផង​ដែរ។
ក្រុម ហ៊ុន ផាន អ៊ីម៉ិច បាន​និយាយ​ថា ខ្លួន​បាន​ផ្តល់​សំណង​គ្រប់គ្រាន់​ដល់​គ្រួសារ​ចំនួន ១៧៧៦ គ្រួសារ ដែល​មាន​សិទ្ធិ​ទទួល​បាន ក្រោម​កិច្ច​សន្យា​ដោះ​ដូរ​ដី ដែល​ចុះ​កាល​ពី​ឆ្នាំ​២០០៤ បើ​ទោះ​បី​ជា​ខ្លួន មិន​ទាន់​បាន​សាងសង់​អគារ​ចំនួន​ពីរ​ទៀត ឲ្យ​គ្រប់​ទៅ​តាម​ការ​សន្យា​ចំនួន ១០​អគារ ដែល​ខ្លួន​បាន​សន្យា​កាល​ពី​ពេល​នោះ​ក៏​ដោយ។
ទោះ​យ៉ាង​ណា​ ក្តី អ្នក​ស្រី​ ខន ម៉ាលីន ជា​ស្រ្តី​ម្នាក់​ទៀត ដែល​រស់​នៅ​ក្រោម​ជណ្តើរ​ បាន​និយាយ​ថា ​លក្ខខណ្ឌ​នៅ​កន្លែង​ដែល​ឲ្យ​ទៅ​រស់​នៅ​ភ្នំ​ឧដុង្គ​ ដែល​មាន​ចម្ងាយ​៥០​គីឡូម៉ែត្រ ពី​ទីក្រុង មិន​មាន​លក្ខណៈ​គ្រប់គ្រាន់​ហើយ​មិន​អាច​រស់​នៅ​បាន​ទេ ជា​ពិសេស​សម្រាប់​ក្មួយ​ស្រី​ពីរ​នាក់​របស់​អ្នក​ស្រី ដែល​មាន​ផ្ទុក​វីរុស​ហ៊ីវ។ អ្នក​ស្រី​បាន​ថ្លែង​បន្ត​ថា​៖ «ម្តាយ​ របស់​ខ្ញុំ បាន​ទៅ​រស់​នៅ នៅ​ឧដុង្គ បន្ទាប់​ពី​ក្រុមហ៊ុន​បាន​បង្ខំ​គាត់​ឲ្យ​ទៅ​ ប៉ុន្តែ​ពួក​គេ​មិន​បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​គាត់​ នូវ​ដី​មួយ​ប្លង់​ទេ ពី​ព្រោះ​គេ​និយាយ​ថា​ ខ្ញុំ​បាន​តវ៉ា​ប្រឆាំង​នឹង​ពួក​គេ​»។
អ្នក​ ស្រី​បន្ត​ទៀត​ថា​៖ «បន្ទាប់​ពី​ថ្ងៃ​ទី​៣ ​ខែ​មករា ក្មួយ​ស្រី​របស់​ខ្ញុំ​មិន​មាន​លទ្ធភាព​ទទួល​បាន​សេវា​សុខាភិបាល​ទេ ដូច្នេះ​ពួក​គេ​ឥឡូវ​នេះ​ កំពុង​រស់​នៅ​ជា​មួយ​ខ្ញុំ​ នៅ​ក្រោម​ជណ្តើរ​»។
លោក ទូច ខន មាន​ផ្ទះ​មួយ​នៅ​បុរី​កីឡា​ ប៉ុន្តែ លោក​បាន​ជួយ​អ្នក​ដែល​ត្រូវ​បាន​ឲ្យ​ទៅ​នៅ​ឧដុង្គ បាន​ថ្លែង​ថា មាន​តែ​ប្រជា​ពលរដ្ឋ​ចំនួន​៦០ ក្នុង​ចំណោម ១០០​គ្រួសារ​ប៉ុណ្ណោះ​ ដែល​ត្រូវ​បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​នូវ​ដី​នៅ​តំបន់​នោះ ពួក​គេ​តស៊ូ​រស់​នៅ​លំបាក​ស្វែងរក​ម្ហូប​អាហារ និង​ថែម​ទាំង​នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​ប្រភព​រក​ប្រាក់​ចំណូល​ចិញ្ចឹម​ជីវិត។ លោក​បន្ត​ថា​៖ «ពួក​គេ​មាន​បញ្ហា​ជីវភាព​ធ្ងន់​ធ្ងរ​នៅ​ទីនោះ។ ក្រុមហ៊ុន ផានអ៊ីម៉ិច អាជ្ញាធរ និង​អង្គការ​ក្រៅ​រដ្ឋាភិបាល សូម​មេត្តា​នាំ​យក​ម្ហូប​អាហារ ជួយ​ដល់​ប្រជាជន​នៅ​ទី​នោះ​ផង»។
លោក សៀ ភារម្យ ប្រធាន​លេខាធិការ​ដ្ឋាន នៃ​ក្រុម​ការងារ​ពិសេស​សិទ្ធិ​លំនៅដ្ឋាន បាន​ថ្លែង​ថា ស្ថានភាព​នៅ​ទួល​សំបួរ ដែល​មាន​ចម្ងាយ​២០​គីឡូម៉ែត្រ​ ពី​បុរី​កីឡា គឺ​នៅ​មាន​ស្ថាន​ភាព​អាក្រក់ និង​ធ្ងន់ធ្ងរ​សម្រាប់​គ្រួសារ​ជាច្រើន ដែល​បាន​ទៅ​រស់​នៅ​ទី​នោះ។ លោក​បន្ត​ថា​៖ «​ពួក​គេ មាន​ការ​លំបាក​យ៉ាង​ខ្លាំង ដោយ​សារ​រស់​នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​ទីក្រុង​។ ពួក​គេ​បាត់​បង់​ការងារ និង​ប្រាក់​ចំណូល​របស់​ខ្លួន ហើយ​កូនៗ​របស់​ពួក​គេ​បោះ​បង់​ការ​សិក្សា»។
លោក បន្ត​ទៀត​ថា​៖ «​នៅ​ឧដុង្គ ពួក​គេ​ក៏​មិន​មាន​ការងារ​ និង​ប្រាក់​ចំណូល​ដែរ។ ពួក​គេ​គ្មាន​អ្វី​ទាំង​អស់​នៅ​ទីនោះ​។ ខ្ញុំ​គិត​ថា ប្តី​ក្នុង​គ្រួសារ​ភាគ​ច្រើន​បំផុត​បាន​ត្រឡប់​មក ទីក្រុង​វិញ ដើម្បី​ស្វែងរក​ការ​ងារ​។ លោក​បន្ត​ទៀត​ថា៖ «​គ្រួសារ​នៅ​ទី​នោះ​ត្រូវ​បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​នូវ​បង្កាន់​ដៃ​​ដី​ ប៉ុន្តែ​ត្រូវ​រង់ចាំ​រយៈ​ពេល​ ៥​ ឆ្នាំ​សម្រាប់​ប័ណ្ណ​កម្មសិទ្ធិ​ដី »។ លោក​បន្ត​ថា​៖ «សម្រាប់​ឆ្នាំ​ថ្មី​នេះខ្ញុំ​មិន​ចង់​ឃើញ​ករណី​លំបាក​ធ្ងន់ធ្ងរ​ដូច ​នេះ​កើត​ឡើង​ទៀត​ទេ​។ ​ខ្ញុំ​ចង់​ឲ្យ​រដ្ឋាភិបាល​យល់​ពី​ការ​ឈឺចាប់​របស់​ប្រជាជន​ទាំង នោះ»។ «អគារ​ថ្មី​ពីរ ដែល​ក្រុមហ៊ុន ផានអ៊ីម៉ិច បាន​យល់​ព្រម​ផ្តល់​ឲ្យ​ប្រជាជន ចាំបាច់​ត្រូវ​តែ​សាងសង់»។
អ្នក​នាំ​ពាក្យ​សាលា​រាជធានី​លោក ឡុង ឌីម៉ង់ ដែល​ទើប​កាន់​តួនាទី​របស់​លោក មិន​ទាន់​បាន​មួយ​ឆ្នាំ បាន​ថ្លែង​ថា លោក​មិន​ដឹង​លម្អិត អំពី​ការ​បណ្តេញ​ចេញ​ កាល​ពី​ឆ្នាំ​មុន​ទេ ​ហើយ​លោក​មិន​ស្ថិត​ក្នុង​ឋានៈ​ ធ្វើ​អត្ថាធិប្បាយ​អំពី​បញ្ហា​នេះ​ឡើយ។ លោក​បាន​ថ្លែង​ថា​៖ «​ខ្ញុំ​គ្រាន់​តែ​ដឹង​តិចតួច អំពី​ករណី​នេះ​ប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះ​ខ្ញុំ​មិន​អាច​ប្រាប់​អំពី​បញ្ហា​នេះ​ទេ​។ ​ខ្ញុំ​នឹង​ប្រាប់​នៅ​ពេល​ក្រោយ​ នៅ​ពេល​ខ្ញុំ​ដឹង​ច្រើន​ជាង​នេះ»។
បុរស ​ម្នាក់​ដែល​ឆ្លើយ​ទូរស័ព្ទ​របស់​អ្នក​ស្រី ស៊ុយ សុផាន ម្ចាស់​ក្រុមហ៊ុន ផានអ៊ីម៉ិច បាន​ថ្លែង​ថា អ្នក​ស្រី​ស៊ុយ សុផាន កំពុង​ទៅ​ប្រទេស​សិង្ហបុរី ហើយ​មិន​អាច​ធ្វើ​អត្ថាធិប្បាយ​បាន​ទេ​៕ PS
រាយការណ៍​បន្ថែម​ដោយ​ម៉ៃ ទិត្យថារ៉ា

No comments: