Gospel according to Luke
ដំណឹងល្អ រៀបរៀងដោយ លោក លូកា
Recently,
I discovered the sermons of my college pastor online. While at
Georgetown University (1991-95), I, along with 10-20 other Georgetown
friends, attended Fourth Presbyterian Church, a 10-15 minute drive from
campus through the manicured estates of Northwest Washington, DC to the
leafy suburban neighborhood of Bethesda in Maryland.
We
drank in the deep wisdom of our college director, Chuck Jacob (now a
senior pastor at Knox Presbyterian in Ann Arbor, MI) and of Dr. Rob
Norris on Sunday mornings (and at times, classes he taught during the
week days).
When
I attended, the US Vice-President Dan Quayle and his family (and
security detail), my Georgetown professor former UN Ambassador Jeanne
Kirkpatrick, and many other well-known names from politics, academia and
media, also attended. Dr. Norris' predecessor was then-chaplain of the
US Senate, Dr. Richard Halverson.
All to say, if all of these accomplished people came Sunday after Sunday and benefited from Dr. Norris' sermons, maybe we too can find intellectual as well as spiritual nourishment from these talks?
All to say, if all of these accomplished people came Sunday after Sunday and benefited from Dr. Norris' sermons, maybe we too can find intellectual as well as spiritual nourishment from these talks?
It does not take long before one is taken in by the profundity and the humor -- not to mention, the accent! -- of Dr. Norris's exposition. (Seen and heard on Ms. Theary C. Seng's BLOG...)
Sermons of Dr. Rob Norris by chapter | 1 | 1 | 1 | 2 | 2 | 5 | 9 | 9 | 19 | 19 | 23 |
Complete Gospel of LUKE
ព្រះអង្គ យាងចូលទៅជិត, ទ្រង់ ពាល់មឈូស, ពួកអ្នកសែង ក៏នាំគ្នាឈប់។ ព្រះអង្គ មានព្រះបន្ទូល ថា៖ «អ្នកកំលោះអើយ, ចូរ ក្រោកឡើង!» រំពេចនោះ, បុគ្គល ដែលស្លាប់ ក៏ក្រោកអង្គុយ, ហើយ ចាប់ផ្ដើម និយាយស្ដី។ ព្រះយេស៊ូ ប្រគល់ អ្នកកំលោះ ទៅម្ដាយវិញ។
គេ ស្ញែងខ្លាច ទាំងអស់គ្នា, ហើយ លើកតម្កើង សិរីរុងរឿង របស់ ព្រះជាម្ចាស់ ដោយពោល ថា៖ «មានព្យាការី ដ៏ប្រសើរ ឧត្ដមមួយរូប បានមកនៅក្នុង ចំណោមយើង ហើយ, ព្រះជាម្ចាស់ យាងមក រំដោះ ប្រជារាស្ត្រ របស់ ព្រះអង្គ។»
ពាក្យ ដែលគេ និយាយ អំពីព្រះយេស៊ូ បានលេចឮ ពាសពេញ ក្នុងស្រុកយូដា និងតំបន់ ជិតខាង ទាំងមូល។
ព្រះយេស៊ូ មានព្រះបន្ទូល ទៅនាងទៀត ថា៖ «ជំនឿ របស់នាង បានសង្គ្រោះ នាងហើយ។ សូម អញ្ជើញទៅវិញ ដោយសុខសាន្តចុះ។»
ព្រះយេស៊ូ ប្រោសអ្នកបំរើ របស់ នាយទាហានរ៉ូម៉ាំង
ឲ្យជា
កាលព្រះយេស៊ូ មានព្រះបន្ទូល ឲ្យប្រជាជន
ស្ដាប់ចប់សព្វគ្រប់ហើយ, ព្រះអង្គ ក៏យាងចូលទៅ
ក្រុងកាពើណិម។ នៅក្រុងនោះ,
មានអ្នកបំរើ សំណព្វចិត្ត របស់ នាយទាហានរ៉ូម៉ាំងម្នាក់
មានជំងឺ ជាទម្ងន់ ជិតស្លាប់។ ពេលនាយទាហាននោះ ឮគេនិយាយ អំពីព្រះយេស៊ូ, គាត់
ក៏ចាត់ចាស់ទុំ នៃជនជាតិ យូដាខ្លះ ឲ្យទៅ យាងព្រះអង្គ មកប្រោស អ្នកបំរើ
របស់គាត់។ ចាស់ ទុំទាំងនោះ
ទៅគាល់ ព្រះយេស៊ូ, ទទូចអង្វរ ព្រះអង្គ ថា៖ «នាយទាហាននោះ ជាមនុស្សម្នាក់ ដែលគួរ តែ លោក ប្រោសប្រណី ដល់គាត់, ព្រោះ គាត់ ស្រឡាញ់ ជាតិសាសន៍ របស់យើង,
ថែមទាំង បានសង់ សាលាប្រជុំ ឲ្យយើងផង។» ព្រះយេស៊ូ យាងទៅ ជាមួយចាស់ទុំ ទាំងនោះ។
លុះ យាងជិតដល់ហើយ, នាយទាហាន ចាត់មិត្តភក្ដិ របស់គាត់ ឲ្យមកទូល
ថា៖ «លោកម្ចាស់, មិនបាច់ អញ្ជើញចូល
ផ្ទះខ្ញុំ ប្របាទទេ, ដ្បិត ខ្ញុំប្របាទ មានឋានៈ ទន់ទាបណាស់,
មិនសម នឹងទទួលលោក ក្នុងផ្ទះខ្ញុំ ប្របាទឡើយ។ ហេតុនេះហើយ បានជា ខ្ញុំប្របាទ
មិនហ៊ាន មកជួប លោកផ្ទាល់។ សូម លោក
មេត្តា មានប្រសាសន៍ តែមួយម៉ាត់, នោះ អ្នកបំរើ របស់
ខ្ញុំប្របាទ នឹងជា សះស្បើយ មិនខាន។ ខ្ញុំ ប្របាទ ជាអ្នកនៅ ក្រោមបញ្ជាគេ, ហើយ
ក៏មានកូនទាហាន ជាច្រើន នៅក្រោមបញ្ជាខ្ញុំ ប្របាទដែរ។ បើ ខ្ញុំប្របាទ បញ្ជាអ្នកណាម្នាក់ ឲ្យទៅ, គេ
ប្រាកដជាទៅ, បើ ប្រាប់ ម្នាក់ទៀត ឲ្យមក, គេ នឹងមក។ ពេលខ្ញុំ ប្របាទ ប្រាប់អ្នកបំរើ ឲ្យធ្វើការ អ្វីមួយ
គេ នឹងធ្វើតាម។»
កាលព្រះយេស៊ូ ទ្រង់ ព្រះសណ្ដាប់ពាក្យ ទាំងនេះហើយ, ព្រះអង្គ ស្ងើចសរសើរ នាយទាហាន នោះណាស់។ ព្រះអង្គ ងាកទៅរក បណ្ដាជន ដែលដើរតាម ព្រះអង្គ, ហើយ មានព្រះបន្ទូល ថា៖ «ខ្ញុំ មិនដែលឃើញ នរណា មានជំនឿ បែបនេះឡើយ, ទោះបី នៅស្រុក អ៊ីស្រាអែល ក៏គ្មានផង។» មិត្តភក្ដិ ដែលនាយទាហាន ចាត់ឲ្យមក ក៏វិលត្រឡប់ទៅវិញ, ឃើញអ្នកបំរើ បានជាសះស្បើយ។
ព្រះយេស៊ូ ប្រោសកូនប្រុស របស់ស្ត្រីមេម៉ាយម្នាក់ ឲ្យរស់ឡើងវិញ
ក្រោយមកទៀត ព្រះយេស៊ូ យាងឆ្ពោះ ទៅភូមិមួយ ឈ្មោះណាអ៊ីន។ សិស្ស របស់ព្រះអង្គ និងបណ្ដាជន ជាច្រើន
ក៏ធ្វើដំណើរ ទៅជាមួយ ព្រះអង្គដែរ។ ពេលព្រះអង្គ យាងមក ជិតដល់ទ្វារ កំពែងក្រុង, មានគេ ដង្ហែសព យកទៅបញ្ចុះ។ បុគ្គល ដែលស្លាប់នោះ
ជាកូនប្រុស តែមួយ របស់ស្ត្រី មេម៉ាយម្នាក់។ អ្នកស្រុក
ជាច្រើន បានមកជួយ ដង្ហែសព ជាមួយគាត់។ កាលព្រះអម្ចាស់ ឃើញ ស្ត្រីមេម៉ាយនោះ, ព្រះអង្គ
មានព្រះហឫទ័យ អាណិត អាសូរ គាត់ យ៉ាងខ្លាំង។ ព្រះអង្គ មានព្រះបន្ទូល ទៅគាត់
ថា៖ «សូម កុំ យំអី។» កាលព្រះយេស៊ូ ទ្រង់ ព្រះសណ្ដាប់ពាក្យ ទាំងនេះហើយ, ព្រះអង្គ ស្ងើចសរសើរ នាយទាហាន នោះណាស់។ ព្រះអង្គ ងាកទៅរក បណ្ដាជន ដែលដើរតាម ព្រះអង្គ, ហើយ មានព្រះបន្ទូល ថា៖ «ខ្ញុំ មិនដែលឃើញ នរណា មានជំនឿ បែបនេះឡើយ, ទោះបី នៅស្រុក អ៊ីស្រាអែល ក៏គ្មានផង។» មិត្តភក្ដិ ដែលនាយទាហាន ចាត់ឲ្យមក ក៏វិលត្រឡប់ទៅវិញ, ឃើញអ្នកបំរើ បានជាសះស្បើយ។
ព្រះយេស៊ូ ប្រោសកូនប្រុស របស់ស្ត្រីមេម៉ាយម្នាក់ ឲ្យរស់ឡើងវិញ
ព្រះអង្គ យាងចូលទៅជិត, ទ្រង់ ពាល់មឈូស, ពួកអ្នកសែង ក៏នាំគ្នាឈប់។ ព្រះអង្គ មានព្រះបន្ទូល ថា៖ «អ្នកកំលោះអើយ, ចូរ ក្រោកឡើង!» រំពេចនោះ, បុគ្គល ដែលស្លាប់ ក៏ក្រោកអង្គុយ, ហើយ ចាប់ផ្ដើម និយាយស្ដី។ ព្រះយេស៊ូ ប្រគល់ អ្នកកំលោះ ទៅម្ដាយវិញ។
គេ ស្ញែងខ្លាច ទាំងអស់គ្នា, ហើយ លើកតម្កើង សិរីរុងរឿង របស់ ព្រះជាម្ចាស់ ដោយពោល ថា៖ «មានព្យាការី ដ៏ប្រសើរ ឧត្ដមមួយរូប បានមកនៅក្នុង ចំណោមយើង ហើយ, ព្រះជាម្ចាស់ យាងមក រំដោះ ប្រជារាស្ត្រ របស់ ព្រះអង្គ។»
ពាក្យ ដែលគេ និយាយ អំពីព្រះយេស៊ូ បានលេចឮ ពាសពេញ ក្នុងស្រុកយូដា និងតំបន់ ជិតខាង ទាំងមូល។
លោកយ៉ូហាន បាទីស្ដ ចាត់សិស្ស ទៅជួប
ព្រះយេស៊ូ
សិស្ស របស់លោក យ៉ូហាន បានរៀបរាប់ ជូនលោក នូវហេតុការណ៍ ទាំងអស់នោះ។ លោកយ៉ូហាន ក៏ហៅសិស្សពីរនាក់មក, រួច ចាត់ឲ្យទៅ ទូលសួរ ព្រះយេស៊ូ ជាអម្ចាស់ ថា៖ «តើ លោក ជាព្រះគ្រិស្ដ ដែលត្រូវ យាងមក, ឬមួយ យើងខ្ញុំ ត្រូវ រង់ចាំ ម្នាក់ផ្សេងទៀត?»
អ្នកទាំងពីរ ទៅដល់, ទូលសួរព្រះយេស៊ូ ថា៖ «លោកយ៉ូហាន បាទីស្ដ ចាត់ឲ្យយើងខ្ញុំ មកសួរលោក ថា, "តើ លោក ជាព្រះគ្រិស្ដ ដែលត្រូវ យាងមក, ឬមួយ ក៏យើងខ្ញុំ ត្រូវរង់ចាំ ម្នាក់ផ្សេងទៀត?"»
នៅគ្រានោះ ព្រះយេស៊ូ កំពុងប្រោស អ្នកជំងឺ, មនុស្សពិការ, និងមនុស្ស ដែលមាន វិញ្ញាណអាក្រក់ នៅក្នុងខ្លួន ឲ្យបានជា។ ព្រះអង្គ ក៏បានប្រោស មនុស្សខ្វាក់ ជាច្រើន ឲ្យមើលឃើញដែរ។ ព្រះអង្គ មានព្រះបន្ទូល ទៅសិស្ស ទាំងពីរនាក់នោះ ថា៖ «ចូរ អ្នក ទៅជំរាបលោក យ៉ូហាននូវហេតុការណ៍ ដែលអ្នករាល់គ្នា បានឃើញ និងបានឮ, គឺ មនុស្សខ្វាក់ មើលឃើញ, មនុស្សខ្វិន ដើរបាន, មនុស្សឃ្លង់ ជាស្អាតបរិសុទ្ធ, មនុស្សថ្លង់ ស្ដាប់ឮ, មនុស្សស្លាប់ បានរស់ឡើងវិញ, ហើយ គេ នាំដំណឹងល្អ ទៅប្រាប់ជនក្រីក្រ។ អ្នកណា មិនរវាតចិត្ត ចេញពីជំនឿ ព្រោះតែ ខ្ញុំ, អ្នកនោះ ពិតជាមាន សុភមង្គលហើយ។»
សិស្ស របស់លោក យ៉ូហាន បានរៀបរាប់ ជូនលោក នូវហេតុការណ៍ ទាំងអស់នោះ។ លោកយ៉ូហាន ក៏ហៅសិស្សពីរនាក់មក, រួច ចាត់ឲ្យទៅ ទូលសួរ ព្រះយេស៊ូ ជាអម្ចាស់ ថា៖ «តើ លោក ជាព្រះគ្រិស្ដ ដែលត្រូវ យាងមក, ឬមួយ យើងខ្ញុំ ត្រូវ រង់ចាំ ម្នាក់ផ្សេងទៀត?»
អ្នកទាំងពីរ ទៅដល់, ទូលសួរព្រះយេស៊ូ ថា៖ «លោកយ៉ូហាន បាទីស្ដ ចាត់ឲ្យយើងខ្ញុំ មកសួរលោក ថា, "តើ លោក ជាព្រះគ្រិស្ដ ដែលត្រូវ យាងមក, ឬមួយ ក៏យើងខ្ញុំ ត្រូវរង់ចាំ ម្នាក់ផ្សេងទៀត?"»
នៅគ្រានោះ ព្រះយេស៊ូ កំពុងប្រោស អ្នកជំងឺ, មនុស្សពិការ, និងមនុស្ស ដែលមាន វិញ្ញាណអាក្រក់ នៅក្នុងខ្លួន ឲ្យបានជា។ ព្រះអង្គ ក៏បានប្រោស មនុស្សខ្វាក់ ជាច្រើន ឲ្យមើលឃើញដែរ។ ព្រះអង្គ មានព្រះបន្ទូល ទៅសិស្ស ទាំងពីរនាក់នោះ ថា៖ «ចូរ អ្នក ទៅជំរាបលោក យ៉ូហាននូវហេតុការណ៍ ដែលអ្នករាល់គ្នា បានឃើញ និងបានឮ, គឺ មនុស្សខ្វាក់ មើលឃើញ, មនុស្សខ្វិន ដើរបាន, មនុស្សឃ្លង់ ជាស្អាតបរិសុទ្ធ, មនុស្សថ្លង់ ស្ដាប់ឮ, មនុស្សស្លាប់ បានរស់ឡើងវិញ, ហើយ គេ នាំដំណឹងល្អ ទៅប្រាប់ជនក្រីក្រ។ អ្នកណា មិនរវាតចិត្ត ចេញពីជំនឿ ព្រោះតែ ខ្ញុំ, អ្នកនោះ ពិតជាមាន សុភមង្គលហើយ។»
ពេលសិស្ស របស់ លោកយ៉ូហាន ត្រឡប់ទៅវិញ, ព្រះយេស៊ូ មានព្រះបន្ទូល ទៅមហាជន អំពីលោក យ៉ូហានថា៖
«តើ អ្នករាល់គ្នា ទៅវាល រហោស្ថាន
រកមើលអ្វី? មើល ដើមត្រែង ដែលត្រូវ ខ្យល់បក់
នោះឬ? តើ អ្នករាល់គ្នា
ទៅរកមើលអ្វី? មើលមនុស្ស ស្លៀកពាក់ល្អ រុងរឿង
ឬ? តាមធម្មតា, អស់អ្នក ដែលស្លៀកពាក់ល្អ
រុងរឿង, ហើយ មានជីវភាព ខ្ពង់ខ្ពស់, គេ រស់នៅ ក្នុងវាំងឯណោះ។ បើ ដូច្នេះ តើ អ្នករាល់គ្នា ទៅរកមើល អ្វី? រកមើលព្យាការី ម្នាក់ឬ? ត្រូវ ហើយ,
ខ្ញុំ សូមប្រាប់ ឲ្យអ្នករាល់គ្នា ដឹងថា, លោកនោះ ប្រសើរជាង ព្យាការីទៅទៀត, ដ្បិត ក្នុងគម្ពីរ មានចែងអំពី លោកយ៉ូហាន ថា៖ “ចាត់ទូតយើង ឲ្យទៅមុនព្រះអង្គ ដើម្បី រៀបចំផ្លូវ
របស់ព្រះអង្គ។”
ខ្ញុំ សូមប្រាប់ ឲ្យអ្នករាល់គ្នា
ដឹងថា, បណ្ដាមនុស្ស
ដែលកើតមក ក្នុងលោកនេះ, ពុំមាន នរណាម្នាក់
ប្រសើរជាង លោកយ៉ូហានឡើយ។ ប៉ុន្តែ អ្នកណា តូចជាងគេ
នៅក្នុង ព្រះរាជ្យ របស់ ព្រះជាម្ចាស់, អ្នកនោះ
ប្រសើរលើស លោកយ៉ូហាន ទៅទៀត។»
(ប្រជាជន ទាំងមូល និងអ្នកទារពន្ធ
ដែលបានស្ដាប់ ព្រះយេស៊ូ ទទួលស្គាល់ ថា, ព្រះជាម្ចាស់ ពិតជាមាន
ព្រះហឫទ័យ សុចរិតមែន, ពីព្រោះ គេ បានទទួលពិធី ជ្រមុជទឹក ពីលោកយ៉ូហាន។ រីឯ ពួកខាង គណៈផារីស៊ី និងពួកបណ្ឌិត
ខាងវិន័យ មិនទទួលស្គាល់ គំរោងការ ដែលព្រះជាម្ចាស់ បានរៀបចំ សម្រាប់គេ នោះទេ,
គឺ គេ បដិសេធ មិនព្រមទទួល ពិធីជ្រមុជទឹក ពីលោកយ៉ូហាន។)
ព្រះយេស៊ូ មានព្រះបន្ទូល៖ «តើ ខ្ញុំ
ប្រដូចមនុស្ស ជំនាន់នេះ ទៅនឹងមនុស្ស ប្រភេទណា? តើ គេ ដូចនរណា? គឺ គេ ប្រៀបបីដូចជា កូនក្មេង ដែលអង្គុយលេង នៅផ្សារ, ហើយ ស្រែកដាក់គ្នា ទៅវិញ ទៅមក ថា៖
“យើង បានផ្លុំខ្លុយ,
តែ ពួកឯង មិនព្រមរាំ។
យើង បានស្មូត្រ បទទំនួញ,
តែ ពួកឯង ក៏ពុំព្រមយំដែរ។”
យ៉ាងណាមិញ លោកយ៉ូហាន-បាទីស្ដ បានមក, លោក
តមអាហារ, លោក តមសុរា, តែ អ្នករាល់គ្នា
ថា លោក មានអារក្សចូល។ រីឯ
បុត្រមនុស្ស ក៏បានមកដែរ។ លោក បរិភោគអាហារ និងពិសាសុរា,
តែ អ្នករាល់គ្នា ថា “មើលចុះ, អ្នកនេះ, គិតតែ ពីស៊ីផឹក, ហើយ សេពគប់ ជាមួយពួកទារពន្ធ និងមនុស្សបាប។” ប៉ុន្តែ អស់អ្នក ដែលមានប្រាជ្ញា ទទួលស្គាល់
ថា, ព្រះប្រាជ្ញាញាណ របស់ ព្រះជាម្ចាស់ ពិតជាល្អ ត្រឹមត្រូវ
មែន។»
ព្រះយេស៊ូ លើកលែងទោស ឲ្យស្ត្រីមានបាបម្នាក់
មានបុរសម្នាក់ ខាងគណៈផារីស៊ី បានយាង ព្រះយេស៊ូ ទៅសោយព្រះស្ងោយ។ ព្រះអង្គ ក៏យាងទៅផ្ទះ បុរសនោះ, ហើយ គង់រួមតុ ជាមួយគាត់។ នៅក្រុងនោះ មានស្ត្រីម្នាក់ មានកេរ្តិ៍ឈ្មោះ មិនល្អ។ ពេលឮថា ព្រះយេស៊ូ គង់នៅក្នុងផ្ទះ អ្នកខាង គណៈផារីស៊ី, នោះ នាងយក ដបថ្មកែវ ដាក់ប្រេងក្រអូប ចូលមក។ នាង នៅពីក្រោយ ព្រះយេស៊ូ, ក្រាបទៀបព្រះបាទាព្រះអង្គ។ នាង យំសំរក់ ទឹកភ្នែក ជោកព្រះបាទា ព្រះយេស៊ូ, ហើយ យកសក់ មកជូត។ បន្ទាប់មក នាងថើប, រួច យកប្រេងក្រអូប មកចាក់ ពីលើផង។
ពេលបុរស ម្ចាស់ផ្ទះ ឃើញដូច្នោះ, គាត់ រិះគិត ក្នុងចិត្ត ថា៖ «បើ លោកនេះ ពិតជាព្យាការីមែន, ច្បាស់ ជាលោក ជ្រាបថា ស្ត្រី ដែលពាល់ លោកនេះ ជាស្ត្រី ប្រភេទណា ពុំខាន, គឺ នាង ជាមនុស្សបាប។»
មានបុរសម្នាក់ ខាងគណៈផារីស៊ី បានយាង ព្រះយេស៊ូ ទៅសោយព្រះស្ងោយ។ ព្រះអង្គ ក៏យាងទៅផ្ទះ បុរសនោះ, ហើយ គង់រួមតុ ជាមួយគាត់។ នៅក្រុងនោះ មានស្ត្រីម្នាក់ មានកេរ្តិ៍ឈ្មោះ មិនល្អ។ ពេលឮថា ព្រះយេស៊ូ គង់នៅក្នុងផ្ទះ អ្នកខាង គណៈផារីស៊ី, នោះ នាងយក ដបថ្មកែវ ដាក់ប្រេងក្រអូប ចូលមក។ នាង នៅពីក្រោយ ព្រះយេស៊ូ, ក្រាបទៀបព្រះបាទាព្រះអង្គ។ នាង យំសំរក់ ទឹកភ្នែក ជោកព្រះបាទា ព្រះយេស៊ូ, ហើយ យកសក់ មកជូត។ បន្ទាប់មក នាងថើប, រួច យកប្រេងក្រអូប មកចាក់ ពីលើផង។
ពេលបុរស ម្ចាស់ផ្ទះ ឃើញដូច្នោះ, គាត់ រិះគិត ក្នុងចិត្ត ថា៖ «បើ លោកនេះ ពិតជាព្យាការីមែន, ច្បាស់ ជាលោក ជ្រាបថា ស្ត្រី ដែលពាល់ លោកនេះ ជាស្ត្រី ប្រភេទណា ពុំខាន, គឺ នាង ជាមនុស្សបាប។»
ព្រះយេស៊ូ មានព្រះបន្ទូល ទៅបុរស ខាងគណៈ ផារីស៊ីនោះ
ថា៖ «លោកស៊ីម៉ូន, ខ្ញុំ ចង់និយាយ រឿងមួយ ជាមួយលោក។»
លោកស៊ីម៉ូន ទូលតប ទៅព្រះអង្គ ថា៖ «សូម លោកគ្រូ មានប្រសាសន៍ មកចុះ។»
ព្រះយេស៊ូ មានព្រះបន្ទូល ថា៖ «មានមនុស្ស ពីរនាក់ ជំពាក់ប្រាក់គេ, ម្នាក់ ជំពាក់ប្រាំរយ, ម្នាក់ទៀត ហាសិប។ ដោយអ្នក ទាំងពីរ គ្មានប្រាក់សង ម្ចាស់ប្រាក់ ក៏លុបបំណុលចោល ឈប់ទារពីអ្នក ទាំងពីរនោះទៅ។ ក្នុងចំណោម អ្នកទាំងពីរ, តើ អ្នកណា ស្រឡាញ់ម្ចាស់ បំណុលជាង?»
លោកស៊ីម៉ូន ទូលតប ទៅព្រះអង្គ ថា៖ «សូម លោកគ្រូ មានប្រសាសន៍ មកចុះ។»
ព្រះយេស៊ូ មានព្រះបន្ទូល ថា៖ «មានមនុស្ស ពីរនាក់ ជំពាក់ប្រាក់គេ, ម្នាក់ ជំពាក់ប្រាំរយ, ម្នាក់ទៀត ហាសិប។ ដោយអ្នក ទាំងពីរ គ្មានប្រាក់សង ម្ចាស់ប្រាក់ ក៏លុបបំណុលចោល ឈប់ទារពីអ្នក ទាំងពីរនោះទៅ។ ក្នុងចំណោម អ្នកទាំងពីរ, តើ អ្នកណា ស្រឡាញ់ម្ចាស់ បំណុលជាង?»
លោកស៊ីម៉ូន ទូលឆ្លើយ ថា៖ «តាមយោបល់ខ្ញុំ គឺ អ្នកដែលជំពាក់ប្រាក់ ច្រើនជាង។»
ព្រះយេស៊ូ មានព្រះបន្ទូល ទៅលោក ស៊ីម៉ូន ថា៖ «លោក មានយោបល់ ត្រឹមត្រូវ មែន។»
បន្ទាប់មក, ព្រះអង្គ បែរទៅរក ស្ត្រីនោះ, រួច មានព្រះបន្ទូល ទៅលោកស៊ីម៉ូន ថា៖ «សូម មើលស្ត្រី នេះចុះ, ខ្ញុំ បានចូលមក ក្នុងផ្ទះលោក, តែ លោក ពុំបានយកទឹក មកលាងជើងខ្ញុំទេ។ រីឯ នាង, នាង បានសំរក់ ទឹកភ្នែក ជោកជើងខ្ញុំ, ព្រមទាំង យកសក់នាង មកជូតទៀតផង។ លោក មិនបានថើបខ្ញុំទេ។ រីឯ នាងវិញ, តាំងពីខ្ញុំ ចូលមក, នាង ចេះតែថើបជើងខ្ញុំ ឥតឈប់ឈរ សោះឡើយ។ លោក មិនបានយកប្រេង មកលាប ក្បាលខ្ញុំទេ។ រីឯ នាងវិញ, នាង បានចាក់ប្រេងក្រអូប លាបជើងខ្ញុំ។ ហេតុនេះហើយ, ខ្ញុំ សូមប្រាប់ ឲ្យលោកដឹង ថា, នាង សំដែង សេចក្ដីស្រឡាញ់ ជាខ្លាំងយ៉ាងនេះ, ព្រោះ ព្រះជាម្ចាស់ បានប្រោស ឲ្យនាង រួចពីបាបជាច្រើន។ រីឯ អ្នក ដែលព្រះជាម្ចាស់ លើកលែងទោស ឲ្យតិច ក៏សំដែង សេចក្ដីស្រឡាញ់ តិចដែរ។»
ព្រះយេស៊ូ មានព្រះបន្ទូល ទៅស្ត្រីនោះ ថា៖ «ខ្ញុំ អត់ទោស ឲ្យនាង បានរួច ពីបាបហើយ។»
អស់អ្នក ដែលអង្គុយ រួមតុជាមួយ រិះគិតក្នុងចិត្ត រៀងៗខ្លួន ថា៖ «តើ លោកនេះ មានឋានៈអ្វី បានជាហ៊ាន អត់ទោស ឲ្យមនុស្ស រួចពីបាប ដូច្នេះ?»
ព្រះយេស៊ូ មានព្រះបន្ទូល ទៅលោក ស៊ីម៉ូន ថា៖ «លោក មានយោបល់ ត្រឹមត្រូវ មែន។»
បន្ទាប់មក, ព្រះអង្គ បែរទៅរក ស្ត្រីនោះ, រួច មានព្រះបន្ទូល ទៅលោកស៊ីម៉ូន ថា៖ «សូម មើលស្ត្រី នេះចុះ, ខ្ញុំ បានចូលមក ក្នុងផ្ទះលោក, តែ លោក ពុំបានយកទឹក មកលាងជើងខ្ញុំទេ។ រីឯ នាង, នាង បានសំរក់ ទឹកភ្នែក ជោកជើងខ្ញុំ, ព្រមទាំង យកសក់នាង មកជូតទៀតផង។ លោក មិនបានថើបខ្ញុំទេ។ រីឯ នាងវិញ, តាំងពីខ្ញុំ ចូលមក, នាង ចេះតែថើបជើងខ្ញុំ ឥតឈប់ឈរ សោះឡើយ។ លោក មិនបានយកប្រេង មកលាប ក្បាលខ្ញុំទេ។ រីឯ នាងវិញ, នាង បានចាក់ប្រេងក្រអូប លាបជើងខ្ញុំ។ ហេតុនេះហើយ, ខ្ញុំ សូមប្រាប់ ឲ្យលោកដឹង ថា, នាង សំដែង សេចក្ដីស្រឡាញ់ ជាខ្លាំងយ៉ាងនេះ, ព្រោះ ព្រះជាម្ចាស់ បានប្រោស ឲ្យនាង រួចពីបាបជាច្រើន។ រីឯ អ្នក ដែលព្រះជាម្ចាស់ លើកលែងទោស ឲ្យតិច ក៏សំដែង សេចក្ដីស្រឡាញ់ តិចដែរ។»
ព្រះយេស៊ូ មានព្រះបន្ទូល ទៅស្ត្រីនោះ ថា៖ «ខ្ញុំ អត់ទោស ឲ្យនាង បានរួច ពីបាបហើយ។»
អស់អ្នក ដែលអង្គុយ រួមតុជាមួយ រិះគិតក្នុងចិត្ត រៀងៗខ្លួន ថា៖ «តើ លោកនេះ មានឋានៈអ្វី បានជាហ៊ាន អត់ទោស ឲ្យមនុស្ស រួចពីបាប ដូច្នេះ?»
ព្រះយេស៊ូ មានព្រះបន្ទូល ទៅនាងទៀត ថា៖ «ជំនឿ របស់នាង បានសង្គ្រោះ នាងហើយ។ សូម អញ្ជើញទៅវិញ ដោយសុខសាន្តចុះ។»
The Faith of the Centurion
7 When Jesus had finished saying all this to the people who were listening, he entered Capernaum. 2 There a centurion’s servant, whom his master valued highly, was sick and about to die. 3 The centurion heard of Jesus and sent some elders of the Jews to him, asking him to come and heal his servant. 4 When they came to Jesus, they pleaded earnestly with him, “This man deserves to have you do this, 5 because he loves our nation and has built our synagogue.” 6 So Jesus went with them.
He
was not far from the house when the centurion sent friends to say to
him: “Lord, don’t trouble yourself, for I do not deserve to have you
come under my roof. 7 That is why I did not even consider myself worthy to come to you. But say the word, and my servant will be healed. 8 For
I myself am a man under authority, with soldiers under me. I tell this
one, ‘Go,’ and he goes; and that one, ‘Come,’ and he comes. I say to my
servant, ‘Do this,’ and he does it.”
9 When Jesus heard this, he was amazed at him, and turning to the crowd following him, he said, “I tell you, I have not found such great faith even in Israel.” 10 Then the men who had been sent returned to the house and found the servant well.
Jesus Raises a Widow’s Son
11 Soon afterward, Jesus went to a town called Nain, and his disciples and a large crowd went along with him. 12 As
he approached the town gate, a dead person was being carried out—the
only son of his mother, and she was a widow. And a large crowd from the
town was with her. 13 When the Lord saw her, his heart went out to her and he said, “Don’t cry.”
14 Then he went up and touched the bier they were carrying him on, and the bearers stood still. He said, “Young man, I say to you, get up!” 15 The dead man sat up and began to talk, and Jesus gave him back to his mother.
16 They were all filled with awe and praised God. “A great prophet has appeared among us,” they said. “God has come to help his people.” 17 This news about Jesus spread throughout Judea and the surrounding country.
Jesus and John the Baptist
18 John’s disciples told him about all these things. Calling two of them, 19 he sent them to the Lord to ask, “Are you the one who is to come, or should we expect someone else?”
20 When
the men came to Jesus, they said, “John the Baptist sent us to you to
ask, ‘Are you the one who is to come, or should we expect someone
else?’”
21 At that very time Jesus cured many who had diseases, sicknesses and evil spirits, and gave sight to many who were blind. 22 So he replied to the messengers, “Go back and report to John what you have seen and heard: The blind receive sight, the lame walk, those who have leprosy[a] are cleansed, the deaf hear, the dead are raised, and the good news is proclaimed to the poor. 23 Blessed is anyone who does not stumble on account of me.”
24 After John’s messengers left, Jesus began to speak to the crowd about John: “What did you go out into the wilderness to see? A reed swayed by the wind? 25 If
not, what did you go out to see? A man dressed in fine clothes? No,
those who wear expensive clothes and indulge in luxury are in palaces. 26 But what did you go out to see? A prophet? Yes, I tell you, and more than a prophet. 27 This is the one about whom it is written:
“‘I will send my messenger ahead of you,
who will prepare your way before you.’[b]
who will prepare your way before you.’[b]
28 I tell you, among those born of women there is no one greater than John; yet the one who is least in the kingdom of God is greater than he.”
29 (All
the people, even the tax collectors, when they heard Jesus’ words,
acknowledged that God’s way was right, because they had been baptized by
John. 30 But the Pharisees and the experts in the law rejected God’s purpose for themselves, because they had not been baptized by John.)
31 Jesus went on to say, “To what, then, can I compare the people of this generation? What are they like? 32 They are like children sitting in the marketplace and calling out to each other:
“‘We played the pipe for you,
and you did not dance;
we sang a dirge,
and you did not cry.’
and you did not dance;
we sang a dirge,
and you did not cry.’
33 For John the Baptist came neither eating bread nor drinking wine, and you say, ‘He has a demon.’ 34 The
Son of Man came eating and drinking, and you say, ‘Here is a glutton
and a drunkard, a friend of tax collectors and sinners.’ 35 But wisdom is proved right by all her children.”
Jesus Anointed by a Sinful Woman
36 When one of the Pharisees invited Jesus to have dinner with him, he went to the Pharisee’s house and reclined at the table. 37 A
woman in that town who lived a sinful life learned that Jesus was
eating at the Pharisee’s house, so she came there with an alabaster jar
of perfume. 38 As
she stood behind him at his feet weeping, she began to wet his feet
with her tears. Then she wiped them with her hair, kissed them and
poured perfume on them.
39 When the Pharisee who had invited him saw this, he said to himself, “If this man were a prophet, he would know who is touching him and what kind of woman she is—that she is a sinner.”
40 Jesus answered him, “Simon, I have something to tell you.”
“Tell me, teacher,” he said.
41 “Two people owed money to a certain moneylender. One owed him five hundred denarii,[c] and the other fifty. 42 Neither of them had the money to pay him back, so he forgave the debts of both. Now which of them will love him more?”
43 Simon replied, “I suppose the one who had the bigger debt forgiven.”
“You have judged correctly,” Jesus said.
44 Then he turned toward the woman and said to Simon, “Do you see this woman? I came into your house. You did not give me any water for my feet, but she wet my feet with her tears and wiped them with her hair. 45 You did not give me a kiss, but this woman, from the time I entered, has not stopped kissing my feet. 46 You did not put oil on my head, but she has poured perfume on my feet. 47 Therefore,
I tell you, her many sins have been forgiven—as her great love has
shown. But whoever has been forgiven little loves little.”
48 Then Jesus said to her, “Your sins are forgiven.”
49 The other guests began to say among themselves, “Who is this who even forgives sins?”
50 Jesus said to the woman, “Your faith has saved you; go in peace.”
5 comments:
another neck deer!
កាលព្រះយេស៊ូ មានព្រះបន្ទូល ឲ្យប្រជាជន ស្ដាប់ចប់សព្វគ្រប់ហើយ, ព្រះអង្គ ក៏យាងចូលទៅ ក្រុងកាពើណិម។ នៅក្រុងនោះ, មានអ្នកបំរើ សំណព្វចិត្ត របស់ នាយទាហានរ៉ូម៉ាំងម្នាក់ មានជំងឺ ជាទម្ងន់ ជិតស្លាប់ប៉ុន្តែដៃនៅកក្តាន់ជាប់ជានិច្ច។
មានមនុស្សយ៉ាងច្រើនមកមូលផ្ដុំគ្នាកក្តាន់កកកុញ គ្មានសល់កន្លែងណាសោះឡើយសូម្បីតែនៅមាត់ទ្វារផ្ទះក៏មានអ្នកកក្តាន់ដែរ។
ទ្រង់បញ្ជាទាហានម្នាក់ឲ្យទៅកក្តាន់លោកយ៉ូហានភ្លាម។ ទាហានទៅគុក, កក្តាន់លោកយ៉ូហានហើយកក្តាត់, យកក្បក្តាល ដាក់លើថាសមួយ មកប្រគល់ឲ្យនាង, ហើយនាងកក្តាន់ទៅថ្វាយ មាតា។ កាលពួកសិស្ស របស់លោកយ៉ូហានបានឮដំណឹងនេះ, គេនាំគ្នាកក្តាន់រៀងៗខ្លួនយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម។
មានពួកខាង គណៈផារីស៊ី និងអាចារ្យខ្លះ នាំគ្នា មកពីក្រុង យេរូសាឡឹម ទៅកក្តាន់។ គេ ឃើញសិស្សខ្ទើយ របស់ព្រះអង្គខ្លះ បរិភោគអាហារ ដោយដៃម្ខាងហើយដៃម្ខាងទៀតកក្តាន់។
Post a Comment