Tuesday, April 17, 2012

In celebration of WISDOM -- សុភាសិត ១០


កំរង​សុភាសិត​អំពី​សីលធម៌
សុភាសិត​របស់​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន។ 

 កូន​មាន​ប្រាជ្ញា​រមែង​ធ្វើ​អោយ​ឪពុក​សប្បាយ​ចិត្ត,
រីឯ​កូន​ខិលខូច​ធ្វើ​អោយ​ម្ដាយ​ព្រួយ​បារម្ភ។
ទ្រព្យ​ដែល​រក​បាន​ដោយ​ទុច្ចរិត​ មិន​ធ្វើ​អោយ​ចំរុងចំរើន​ឡើយ,
មាន​តែ​ទ្រព្យ​រក​បាន​ដោយ​សុចរិត​ប៉ុណ្ណោះ ទើប​សង្គ្រោះ​ជីវិត​បាន។
 ព្រះអម្ចាស់​មិន​បណ្ដោយ​អោយ​មនុស្ស​សុចរិត​អត់​ឃ្លាន​ទេ,
តែ​ព្រះអង្គ​មិន​បំពេញ​តាម​ការ​លោភលន់​របស់​មនុស្ស​ទុច្ចរិត​ឡើយ។
មនុស្ស​ខ្ជិល នាំ​អោយ​ខ្លួន​ក្រ;
មនុស្ស​ឧស្សាហ៍​នាំ​អោយ​ខ្លួន​មាន។ 

 អ្នក​ណា​ប្រមូល​ស្បៀង​ទុក​នៅ​រដូវ​ចំរូត, អ្នក​នោះ​ជា​មនុស្ស​ចេះ​គិតគូរ។
រីឯ​អ្នក​ដែល​គិត​តែ​ដេក​នៅ​រដូវ​ចំរូត ជា​មនុស្ស​គួរ​អោយ​មើលងាយ។
  មនុស្ស​សុចរិត ​រមែង​ទទួល​ពរ។
រីឯ​មនុស្ស​ពាល ​តែងតែ​និយាយ​បិទបាំង​អំពើ​ឃោរឃៅ​របស់​ខ្លួន។

 គេ​តែងតែ​ដឹង​គុណ​មនុស្ស​សុចរិត​ជានិច្ច។ 
រីឯ​មនុស្ស​ទុច្ចរិត សូម្បី​តែ​ឈ្មោះ​ក៏​គ្មាន​នរណា​នឹក​ឃើញ​ផង។ 

 មនុស្ស​មាន​ប្រាជ្ញា តែងតែ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​ស្ដាប់​ដំបូន្មាន។ 
រីឯ​មនុស្ស​និយាយ​ទទឹងទទែង តែងតែ​រត់​ទៅ​រក​ភាព​អន្តរាយ។
អ្នក​ដើរ​តាម​ផ្លូវ​ទៀង​ត្រង់ តែងតែ​បាន​សុខសាន្ត។
​រីឯ​អ្នក​ដើរ​តាម​ផ្លូវ​វៀចវេរ នឹង​ត្រូវ​គេ​រក​មុខ​ឃើញ។ 

 អ្នក​លាក់​សេចក្ដី​ពិត ​រមែង​ធ្វើ​អោយ​អ្នក​ដទៃ​អំពល់​ទុក្ខ។ 
រីឯ​មនុស្ស​និយាយ​ទទឹងទទែង តែងតែ​រត់​ទៅ​រក​ភាព​អន្តរាយ។ 

 ពាក្យ​សំដី​របស់​មនុស្ស​សុចរិត ជា​ប្រភព​នៃ​ជីវិត។ 
រីឯ​មនុស្ស​ពាល​តែងតែ​និយាយ​បិទបាំង​អំពើ​ឃោរឃៅ​របស់​ខ្លួន។ 

 ចិត្ត​ស្អប់ ​រមែង​បង្ក​ជំលោះ។
រីឯ​ចិត្ត​ស្រឡាញ់ ​រមែង​គ្រប​បាំង​កំហុស​ទាំង​អស់។

 គេ​អាច​សំគាល់​មនុស្ស​មាន​ប្រាជ្ញា តាម​រយៈ​ពាក្យ​សំដី​ដ៏​ឆ្លាត​វាងវៃ។ 
រីឯ​មនុស្ស​និយាយ​ដោយ​ឥត​គិត​ពិចារណា ​រមែង​ត្រូវ​រំពាត់។ 

 អ្នក​ប្រាជ្ ញ​តែង​ប្រមូល​ចំណេះ​ទុក​ជា​សម្បត្តិ។ 
រីឯ​ពាក្យ​សំដី​របស់​មនុស្ស​ល្ងីល្ងើ តែង​នាំ​អោយ​វិនាស​មួយ​រំពេច។

 ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​របស់​អ្នក​មាន ប្រៀប​បាន​នឹង​ក្រុង​មួយ​ដែល​មាន​កំពែង​រឹងមាំ។
រីឯ​ភាព​ទុគ៌ត​របស់​អ្នក​ក្រក្សត់ រមែង​នាំ​អោយ​គេ​វិនាស។ 

 មនុស្ស​សុចរិត ​ធ្វើ​ការ ដើម្បី​ចិញ្ចឹម​ជីវិត។ 
រីឯ​មនុស្ស​ទុច្ចរិត​ ធ្វើ​ការ​បាន​ប្រាក់ ដើម្បី​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​អាក្រក់។ 

 អ្នក​ណា​ប្រតិបត្តិ​តាម​ដំបូន្មាន អ្នក​នោះ​ដើរ​ទៅ​កាន់​ផ្លូវ​ជីវិត។ 
រីឯ​អ្នក​ដែល​មិន​ព្រម​ទទួល​ការ​ស្ដី​ប្រដៅ ​រមែង​វង្វេង​ផ្លូវ។ 

 អ្នក​ណា​លាក់​ចិត្ត​ស្អប់ អ្នក​នោះ​ជា​មនុស្ស​និយាយ​កុហក។
រីឯ​អ្នក​មួល​បង្កាច់​គេ​ ជា​មនុស្ស​ល្ងីល្ងើ។ 

 និយាយ​ច្រើន​ នាំ​តែ​មាន​បាប​ច្រើន។
រីឯ​អ្នក​ដែល​ចេះ​ទប់​សំដី ​ជា​អ្នក​មាន​ប្រាជ្ញា។ 

 ពាក្យ​សំដី​របស់​មនុស្ស​សុចរិត មាន​តម្លៃ​ស្មើ​នឹង​ប្រាក់​សុទ្ធ,
តែ​ចិត្ត​គំនិត​របស់​មនុស្ស​ពាល គ្មាន​តម្លៃ​អ្វី​សោះ។ 

 ពាក្យ​សំដី​របស់​មនុស្ស​សុចរិត តែងតែ​ផ្ដល់​ប្រយោជន៍​អោយ​មនុស្ស​ជា​ច្រើន។ 
រីឯ​មនុស្ស​ល្ងីល្ងើ​តែងតែ​ស្លាប់ ដោយ​ខ្វះ​ការ​ពិចារណា។ 

 មាន​តែ​ព្រះពរ​មក​ពី​ព្រះអម្ចាស់​ទេ ដែល​ធ្វើ​អោយ​មនុស្ស​ចំរុងចំរើន។ 
ការ​ខ្វល់ខ្វាយ​របស់​មនុស្ស​មិន​អាច​បន្ថែម​អ្វី​បាន​ឡើយ។ 

 មនុស្ស​ល្ងីល្ងើ ចូល​ចិត្ត​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​អាក្រក់, ទុក​ដូច​ជា​ល្បែង​កំសាន្ត។ 
រីឯ​មនុស្ស​មាន​ប្រាជ្ញា ​រមែង​ចូល​ចិត្ត​ស្វែង​រក​ការ​ចេះ​ដឹង​វិញ។ 

 មនុស្ស​ពាល​ ខ្លាច​អ្វី ការ​នោះ​រមែង​កើត​ឡើង​ដល់​ខ្លួន​គេ។ 
រីឯ​មនុស្ស​សុចរិត ​ប្រាថ្នា​ចង់​បាន​អ្វី ព្រះជាម្ចាស់​រមែង​ប្រទាន​អោយ។

 ពេល​ព្យុះ​សង្ឃរា​មក​ដល់ មនុស្ស​ពាល​ត្រូវ​វិនាស,
តែ​មនុស្ស​សុចរិត នៅ​ស្ថិតស្ថេរ​អស់កល្ប​ជានិច្ច។ 

 ម្ជូរ​ធ្វើ​អោយ​ស្រកៀរ​ធ្មេញ, ផ្សែង​ធ្វើ​អោយ​ផ្សា​ភ្នែក។ 
រីឯ​កូន​ឈ្នួល​កំជិល​ក៏​ធ្វើ​អោយ​ចៅហ្វាយ​មួម៉ៅ​ដែរ។

 មនុស្ស​គោរព​កោត​ខ្លាច​ព្រះអម្ចាស់ តែងតែ​មាន​អាយុ​យឺនយូរ។ 
រីឯ​មនុស្ស​ពាល ​មាន​អាយុ​ខ្លី។ 

 សេចក្ដី​សង្ឃឹម​របស់​មនុស្ស​សុចរិត​ នាំ​មក​នូវ​អំណរ។ 
រីឯ​សេចក្ដី​សង្ឃឹម​របស់​មនុស្ស​ពាល គ្មាន​បាន​ប្រយោជន៍​អ្វី​សោះ។ 

 ព្រះអម្ចាស់​ជា​បន្ទាយ​ការពារ​មនុស្ស​ទៀងត្រង់,
តែ​ព្រះអង្គ​បំផ្លាញ​មនុស្ស​ពាល​ដែល​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​អាក្រក់។ 

 មនុស្ស​សុចរិត​ មិន​ត្រូវ​រង្គើ​ឡើយ។
រីឯ​មនុស្ស​ពាល​វិញ ​ពុំ​អាច​រស់​នៅ​លើ​ផែនដី​បាន​ទេ។ 

 ពាក្យ​សំដី​របស់​មនុស្ស​សុចរិត តែងតែ​ផ្ដល់​ប្រាជ្ញា។ 
រីឯ​អណ្ដាត​របស់​មនុស្ស​ពាល​វិញ​ ត្រូវ​តែ​កាត់​ចោល។ 

 មនុស្ស​សុចរិត ​រមែង​ពោល​ពាក្យ​ដែល​ធ្វើ​អោយ​គេ​ពេញ​ចិត្ត។ 
រីឯ​មនុស្ស​ពាល ​តែងតែ​ពោល​ពាក្យ​អាស្រូវ។


    

2 comments:

Anonymous said...

Ameakphonteh...Sathuk...sathuk...sathuk.

Anonymous said...

God word is true. Amen