ព្រះបាទយ៉ូសាផាត ចងស្ពានមេត្រី នឹងព្រះបាទអហាប់
ព្រះបាទយ៉ូសាផាត មានទ្រព្យសម្បត្តិ និងកិត្តិយស យ៉ាងច្រើន។ ស្ដេច បានចងស្ពានមេត្រី នឹងព្រះបាទអហាប់ តាមចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍។ ប៉ុន្មាន ឆ្នាំក្រោយមក,
ព្រះបាទយ៉ូសាផាត យាងទៅសួរសុខទុក្ខ ព្រះបាទអហាប់ នៅក្រុងសាម៉ារី។
ពេលនោះ ព្រះបាទអហាប់ រៀបចំចៀម និងគោមួយចំនួនធំ
ដើម្បីទទួល ព្រះបាទយ៉ូសាផាត និងអស់អ្នក ដែលអមដំណើរស្ដេច។
ព្រះបាទអហាប់ ក៏បានបបួល ព្រះបាទយ៉ូសាផាត ឡើងទៅវាយយក ក្រុងរ៉ាម៉ូត
ក្នុងស្រុកកាឡាដ។ ព្រះបាទអហាប់,
ជាស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល, មានរាជឱង្ការទៅកាន់ ព្រះបាទយ៉ូសាផាត ថា៖
«តើព្រះករុណា សព្វព្រះហឫទ័យ យាងទៅច្បាំងក្រុងរ៉ាម៉ូត
នៅស្រុកកាឡាដ ជាមួយទូលបង្គំ ឬទេ?»
ព្រះបាទយ៉ូសាផាត តបវិញថា៖
«ទូលបង្គំ ក៏ដូចព្រះករុណា,
ប្រជារាស្ត្រ របស់ទូលបង្គំ ក៏ដូចជាប្រជារាស្ត្រ របស់ព្រះករុណា។
យើង នឹងទៅច្បាំង រួមជាមួយ ព្រះករុណាដែរ។»
ពួកអ្នកប្រកបរបរជាព្យាការីប្រកាសអំពីជ័យជំនះ
ព្រះបាទយ៉ូសាផាត ទូលទៀតថា៖ «ឥឡូវនេះ សូមព្រះករុណា ទូលសួរ ព្រះអម្ចាស់សិន។»
ស្ដេចអ៊ីស្រាអែល កោះហៅព្យាការី ចំនួនបួនរយនាក់មក, ហើយ សួរពួកគេ ថា៖
«តើពួកយើង ត្រូវចេញទៅ វាយយក ក្រុងរ៉ាម៉ូត នៅស្រុកកាឡាដ
ឬមិនត្រូវទៅ?»
ពួកគេទូលថា៖ «សូមព្រះករុណា យាងទៅចុះ។
ព្រះជាម្ចាស់ នឹងប្រគល់ក្រុងនោះ
មកក្នុងកណ្ដាប់ដៃ របស់ ព្រះករុណា មិនខាន។»
ព្រះបាទយ៉ូសាផាត មានរាជឱង្ការ សួរថា៖ «តើនៅទីនេះ គ្មានព្យាការី របស់ព្រះអម្ចាស់ ដែលយើងអាចទូលសួរព្រះអង្គ ទេឬ?»
ស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល ទូលព្រះបាទយ៉ូសាផាត ថា៖ «នៅមានមនុស្សម្នាក់ទៀត ដែលអាចទូលសួរព្រះអម្ចាស់បាន, តែទូលបង្គំស្ អប់អ្នកនោះណាស់,
ព្រោះគាត់ មិនដែលទាយពីការល្អ អោយទូលបង្គំទេ,
គឺគាត់ទាយតែពីការអាក្រក់ប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកនោះ ឈ្មោះមីកាយ៉ា,
ជាកូន របស់លោកយីមឡា។»
ព្រះបាទយ៉ូសាផាត មានរាជឱង្ការ ថា៖
«សូមព្រះករុណា កុំមានរាជឱង្ការ បែបនេះឡើយ។»
ស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល ក៏ហៅមហាតលិកមក, ហើយមានរាជឱង្ការ ថា៖ «ចូរទៅហៅលោក
មីកាយ៉ា, ជាកូន របស់ លោកយីមឡា មកជាប្រញាប់។»
ស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល និងព្រះបាទយ៉ូសាផាត, ជាស្ដេចស្រុកយូដា,
ស្លៀកពាក់យ៉ាងរុងរឿង, គង់លើបល្ល័ង្ករៀងៗខ្លួន,
គង់ត្រង់ព្រលាន ដែលនៅទល់មុខទ្វារ ក្រុងសាម៉ារី។
ព្យាការីទាំងអស់ នាំគ្នាទស្សន៍ ទាយថ្វាយស្ដេច។ លោកសេដេគា, ជាកូន របស់ លោកក្នាណា, ធ្វើស្នែងដែក, ហើយពោលថា៖ «ព្រះអម្ចាស់ មានព្រះបន្ទូល ដូចតទៅ, "ដោយស្នែងដែកទាំងនេះ, អ្នក នឹងវាយកងទ័ពស៊ីរី អោយវិនាសសូន្យ។"»
ព្យាការីទាំងអស់ ក៏ទស្សន៍ទាយ បែបនោះដែរ។ ពួកគេ ទូលស្ដេច ថា៖
«សូមព្រះករុណា យាងទៅវាយយក ក្រុងរ៉ាម៉ូត នៅស្រុកកាឡាដចុះ,
ព្រះករុណា មុខជាទទួលជ័យជំនះមិនខាន។
ព្រះអម្ចាស់ ប្រគល់ក្រុងនោះ មកក្នុងកណ្ដាប់ដៃ របស់ ព្រះករុណាហើយ។»
ព្យាការីមីកាយ៉ា ប្រកាសប្រាប់ ពីបរាជ័យ
មហាតលិក ដែលស្ដេចចាត់
អោយទៅតាមហៅ លោកមីកាយ៉ា បានប្រាប់លោកថា៖
«ព្យាការី ទាំងអស់ សុទ្ធតែទស្សន៍ទាយ ការល្អព្រមគ្នា ថ្វាយព្រះរាជា,
ដូច្នេះ សូមលោក ទាយការល្អ ថ្វាយព្រះរាជា ដូចគេដែរទៅ។»
លោកមីកាយ៉ា ឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំសូមជំរាបលោក ក្នុងនាមព្រះអម្ចាស់ ដែលមានព្រះជន្មគង់នៅថា, ព្រះរបស់ខ្ញុំ មានព្រះបន្ទូលមកខ្ញុំយ៉ាងណា, ខ្ញុំ នឹងប្រកាសយ៉ាងនោះ។»
ពេលលោក
មកដល់, ព្រះរាជា មានរាជឱង្ការ មកកាន់លោកថា៖ «មីកាយ៉ាអើយ,
តើពួកយើង ត្រូវចេញទៅ វាយយក ក្រុងរ៉ាម៉ូត នៅស្រុកកាឡាដ
ឬមិនត្រូវទៅ?»
លោកមីកាយ៉ា ទូលថា៖
«សូមព្រះករុណាទាំងពីរ យាងទៅចុះ។
ព្រះករុណា មុខជាទទួលជ័យជំនះ មិនខាន។
ព្រះអម្ចាស់ ប្រគល់ក្រុងនោះ មកក្នុងកណ្ដាប់ដៃ របស់ ព្រះករុណាហើយតើ។»
ប៉ុន្តែ
ស្ដេច មានរាជឱង្ការ មកលោកវិញថា៖
«តើយើង ត្រូវប្រាប់អ្នកប៉ុន្មានដងទៀតថា
អោយអ្នកនិយាយ តែការពិត ប្រាប់យើង ក្នុងនាមព្រះអម្ចាស់?»
លោកមីកាយ៉ា ទូលថា៖ «ទូលបង្គំ បានឃើញ ពលទាហានអ៊ីស្រាអែល ទាំងមូលបាក់ទ័ព, រត់ខ្ចាត់ខ្ចាយ, នៅលើភ្នំ។ ពួកគេ ប្រៀបដូចជាហ្វូងចៀម ដែលគ្មាននរណាឃ្វាល។ ព្រះអម្ចាស់ មានព្រះបន្ទូលថា, "អ្នកទាំងនោះ គ្មានមេដឹកនាំទេ។ ចូរអោយពួកគេ ត្រឡប់ទៅផ្ទះ រៀងៗខ្លួន
ដោយសុខសាន្តចុះ។»
ស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល មានរាជឱង្ការ ទៅកាន់ ព្រះបាទយ៉ូសាផាត ថា៖
«ទូលបង្គំ បានទូលព្រះករុណាហើយថា, គាត់ មិនដែលទាយពីការល្អ អោយទូលបង្គំទេ,
គឺទាយតែពីការអាក្រក់ប៉ុណ្ណោះ។»
លោកមីកាយ៉ា ទូលថា៖ «ពិតមែនហើយ, ដូច្នេះ សូមសណ្ដាប់ ព្រះបន្ទូល របស់ ព្រះអម្ចាស់។ ទូលបង្គំ ឃើញព្រះអម្ចាស់ គង់លើរាជបល្ល័ង្ក, ហើយ មានកងពល នៃស្ថានបរមសុខទាំងមូល ឈរគាល់ព្រះអង្គ ទាំងឆ្វេង ទាំងស្ដាំផង។ ព្រះអម្ចាស់
មានព្រះបន្ទូល ថា, “តើអ្នកណា ចង់ល្បួងអហាប់, ជាស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល,
អោយទៅច្បាំងយក ក្រុងរ៉ាម៉ូត នៃស្រុកកាឡាដ
ដើម្បីអោយអហាប់ ដួលស្លាប់នៅទីនោះ?”
«អ្នកខ្លះ ពោលយ៉ាងនេះ,
អ្នកខ្លះ ពោលយ៉ាងនោះ។ ពេលនោះ មានវិញ្ញាណមួយ ចេញមក, ឈរនៅចំពោះ ព្រះភក្ត្រព្រះអម្ចាស់, ហើយទូលថា “ទូលបង្គំ នឹងទៅល្បួង។”
«ព្រះអម្ចាស់ មានព្រះបន្ទូល សួរថា “តើអ្នក ធ្វើដូចម្ដេច?”
«វិញ្ញាណនោះ ទូលថា “ទូលបង្គំ នឹងបណ្ដាលចិត្តព្យាការីទាំងអស់ របស់ស្ដេច អោយពោលតែពាក្យភូតកុហក។”
«ព្រះអម្ចាស់ មានព្រះបន្ទូលថា, “នេះ ជាមធ្យោបាយ ដ៏ប្រសើរ សំរាប់ល្បួងគេ។ ដូច្នេះ ចូរទៅធ្វើចុះ។”
«ឥឡូវនេះ
ព្រះអម្ចាស់ ដាក់វិញ្ញាណភូតកុហក ក្នុងមាត់ព្យាការីទាំងអស់ របស់ព្រះករុណា, ដ្បិតព្រះអម្ចាស់ បានសំរេចដាក់ទោស ព្រះករុណា អោយរងទុក្ខវេទនាហើយ។»
ពេលនោះ លោកសេដេគា, ជាកូន របស់ លោកក្នាណា, ចូលមកជិត, ហើយ ទះកំផ្លៀង លោកមីកាយ៉ា, ទាំងពោលថា៖ «តើព្រះវិញ្ញាណ របស់ព្រះអម្ចាស់, ចេញពីខ្លួនខ្ញុំ, មកនិយាយ ជាមួយអ្នក តាមផ្លូវណា?»
លោកមីកាយ៉ា ឆ្លើយថា៖ «ថ្ងៃ ដែលអ្នករត់ទៅពួន, នៅបន្ទប់ ខាងក្នុងផ្ទះ របស់អ្នក, នោះ អ្នកគង់តែដឹងទេ។»
ស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល
មានរាជឱង្ការ ថា៖ «ចូរចាប់ លោកមីកាយ៉ា,
នាំយកទៅប្រគល់ អោយលោកអាំម៉ូន, ជាចៅហ្វាយក្រុង, និងសម្ដេចយ៉ូអាស,
ជាបុត្រ របស់យើង ទៅ, រួច ប្រាប់គេថា,
“ព្រះករុណា បញ្ជាអោយយកមនុស្សនេះ ទៅដាក់គុក, ហើយ ផ្ដល់នំបុ័ង
និងទឹក បន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ,
រហូតដល់ថ្ងៃព្រះករុណា វិលមកពីច្បាំងវិញ ដោយសុខសាន្ត។”»
លោកមីកាយ៉ា ទូលថា៖ «ប្រសិនបើ ព្រះករុណា ពិតជាយាងត្រឡប់មកវិញ ដោយសុខសាន្តមែន, នោះ បានសេចក្ដីថា,
ព្រះអម្ចាស់ ពុំមានព្រះបន្ទូល តាមរយៈទូលបង្គំទេ។» បន្ទាប់មក លោកពោលទៀតថា៖ «ប្រជាជនទាំងអស់គ្នា, ចូរស្ដាប់ចុះ!»
ព្រះបាទអហាប់ សោយទិវង្គត ក្នុងសមរភូមិ
ស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល និងព្រះបាទយ៉ូសាផាត, ជាស្ដេចស្រុកយូដា, នាំគ្នាយាងឆ្ពោះទៅ ក្រុងរ៉ាម៉ូត ក្នុងស្រុកកាឡាដ។ ស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល
មានរាជឱង្ការ ទៅកាន់ ព្រះបាទយ៉ូសាផាត ថា៖
«ទូលបង្គំ នឹងក្លែងខ្លួន ជាពលទាហាន, រីឯ ព្រះករុណាវិញ,
សូមទ្រង់ ព្រះភូសាយ៉ាងរុងរឿងចុះ។» ដូច្នេះ
ស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល ក៏បានក្លែងខ្លួន ជាពលទាហាន,
រួច ស្ដេចទាំងពីរ យាងចេញទៅច្បាំង។
ស្ដេចស្រុកស៊ីរី ចេញ, បញ្ជា ដល់មេបញ្ជាការកងរទេះចំបាំង ថា៖ «មិនបាច់ប្រយុទ្ធ នឹងពលទាហាន
ឬនាយទាហានឡើយ។ ចូរប្រយុទ្ធ តែនឹងស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលប៉ុណ្ណោះ។» កាលមេបញ្ជាការរទេះចំបាំងទាំងនោះ ឃើញព្រះបាទយ៉ូសាផាត, ពួកគេ ពោលថា, “នុ៎ះ
ស្ដេចអ៊ីស្រាអែល។” ពួកគេ ក៏ឡោមព័ទ្ធ ដើម្បីវាយប្រហារស្ដេច។ ប៉ុន្តែ
ពេលព្រះបាទយ៉ូសាផាត ស្រែកឡើង,
ព្រះអម្ចាស់ យាងមកជួយស្ដេច, ដោយធ្វើអោយមេទ័ពទាំងនោះ ចេញឆ្ងាយ ពីស្ដេច។ ពេលពួកមេបញ្ជាការរទេះចំបាំង ដឹងថា មិនមែនជាស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលទេ, ពួកគេ ក៏ឈប់ដេញតាម។
ប៉ុន្តែ
មានទាហានស៊ីរីម្នាក់ យឹតធ្នូ, បាញ់ព្រាវទៅ,
ត្រូវចំស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល ត្រង់ចន្លោះអាវក្រោះ។
ស្ដេច មានរាជឱង្ការ ទៅកាន់អ្នកបររាជរថ ថា៖ «ចូរបកក្រោយ,
នាំយើង ចេញពីសមរភូមិភ្លាម, ព្រោះយើង ត្រូវរបួសហើយ។» នៅថ្ងៃនោះ
ការប្រយុទ្ធ មានសភាពធ្ងន់ធ្ងរ កាន់តែខ្លាំងឡើង,
គេ ពុំអាចនាំស្ដេចអ៊ីស្រាអែល ចេញពីសមរភូមិ បានឡើយ។ ដូច្នេះ
ស្ដេចស្ថិតនៅក្នុងរាជរថ រហូតដល់ល្ងាច,
ហើយស្ដេច ក៏សោយទិវង្គត នៅពេលថ្ងៃលិច។
Micaiah Prophesies Against Ahab
Now Jehoshaphat had great wealth and honor, and he allied himself with Ahab by marriage. 2 Some
years later he went down to see Ahab in Samaria. Ahab slaughtered many
sheep and cattle for him and the people with him and urged him to attack
Ramoth Gilead. 3 Ahab king of Israel asked Jehoshaphat king of Judah, “Will you go with me against Ramoth Gilead?”
5 So the king of Israel brought together the prophets—four hundred men—and asked them, “Shall we go to war against Ramoth Gilead, or shall I not?”
“Go,” they answered, “for God will give it into the king’s hand.”
6 But Jehoshaphat asked, “Is there no longer a prophet of the Lord here whom we can inquire of?”
7 The king of Israel answered Jehoshaphat, “There is still one prophet through whom we can inquire of the Lord, but I hate him because he never prophesies anything good about me, but always bad. He is Micaiah son of Imlah.”
“The king should not say such a thing,” Jehoshaphat replied.
8 So the king of Israel called one of his officials and said, “Bring Micaiah son of Imlah at once.”
9 Dressed in their royal robes, the king of Israel and Jehoshaphat king of Judah were sitting on their thrones at the threshing floor by the entrance of the gate of Samaria, with all the prophets prophesying before them. 10 Now Zedekiah son of Kenaanah had made iron horns, and he declared, “This is what the Lord says: ‘With these you will gore the Arameans until they are destroyed.’”
11 All the other prophets were prophesying the same thing. “Attack Ramoth Gilead and be victorious,” they said, “for the Lord will give it into the king’s hand.”
12 The messenger who had gone to summon Micaiah said to him, “Look, the other prophets without exception are predicting success for the king. Let your word agree with theirs, and speak favorably.”
13 But Micaiah said, “As surely as the Lord lives, I can tell him only what my God says.”
14 When he arrived, the king asked him, “Micaiah, shall we go to war against Ramoth Gilead, or shall I not?”
“Attack and be victorious,” he answered, “for they will be given into your hand.”
15 The king said to him, “How many times must I make you swear to tell me nothing but the truth in the name of the Lord?”
16 Then Micaiah answered, “I saw all Israel scattered on the hills like sheep without a shepherd, and the Lord said, ‘These people have no master. Let each one go home in peace.’”
17 The king of Israel said to Jehoshaphat, “Didn’t I tell you that he never prophesies anything good about me, but only bad?”
18 Micaiah continued, “Therefore hear the word of the Lord: I saw the Lord sitting on his throne with all the multitudes of heaven standing on his right and on his left. 19 And the Lord said, ‘Who will entice Ahab king of Israel into attacking Ramoth Gilead and going to his death there?’
“One suggested this, and another that. 20 Finally, a spirit came forward, stood before the Lord and said, ‘I will entice him.’
“‘By what means?’ the Lord asked.
21 “‘I will go and be a deceiving spirit in the mouths of all his prophets,’ he said.
“‘You will succeed in enticing him,’ said the Lord. ‘Go and do it.’
22 “So now the Lord has put a deceiving spirit in the mouths of these prophets of yours. The Lord has decreed disaster for you.”
23 Then Zedekiah son of Kenaanah went up and slapped Micaiah in the face. “Which way did the spirit from[a] the Lord go when he went from me to speak to you?” he asked.
24 Micaiah replied, “You will find out on the day you go to hide in an inner room.”
25 The king of Israel then ordered, “Take Micaiah and send him back to Amon the ruler of the city and to Joash the king’s son, 26 and say, ‘This is what the king says: Put this fellow in prison and give him nothing but bread and water until I return safely.’”
27 Micaiah declared, “If you ever return safely, the Lord has not spoken through me.” Then he added, “Mark my words, all you people!”
Ahab Killed at Ramoth Gilead
28 So the king of Israel and Jehoshaphat king of Judah went up to Ramoth Gilead. 29 The king of Israel said to Jehoshaphat, “I will enter the battle in disguise, but you wear your royal robes.” So the king of Israel disguised himself and went into battle.
30 Now the king of Aram had ordered his chariot commanders, “Do not fight with anyone, small or great, except the king of Israel.” 31 When the chariot commanders saw Jehoshaphat, they thought, “This is the king of Israel.” So they turned to attack him, but Jehoshaphat cried out, and the Lord helped him. God drew them away from him, 32 for when the chariot commanders saw that he was not the king of Israel, they stopped pursuing him.
33 But someone drew his bow at random and hit the king of Israel between the breastplate and the scale armor. The king told the chariot driver, “Wheel around and get me out of the fighting. I’ve been wounded.” 34 All day long the battle raged, and the king of Israel propped himself up in his chariot facing the Arameans until evening. Then at sunset he died.
No comments:
Post a Comment