លោកប៉ូល
ធ្វើដំណើរ ទៅស្រុកម៉ាសេដូន និងស្រុកក្រិក
លុះចលាចលនេះ បានស្ងប់ទៅវិញហើយ,
លោកប៉ូល ក៏ហៅពួកសិស្ស មកលើកទឹកចិត្ត,
រួចជំរាបលាគេ, ធ្វើដំណើរទៅស្រុក ម៉ាសេដូន។ លោក ធ្វើដំណើរ កាត់ស្រុកនោះ
ទាំងមានប្រសាសន៍ លើកទឹកចិត្ត អ្នកជឿ
យ៉ាងច្រើនផង។ បន្ទាប់មក លោក ក៏បានទៅដល់ស្រុកក្រិក, ហើយ
ស្នាក់នៅស្រុកនោះ អស់រយៈពេល បីខែ។ ពេលលោក ហៀបនឹងចុះសំពៅ ធ្វើដំណើរទៅ ស្រុកស៊ីរី,
ជនជាតិយូដា បានឃុបឃិតគ្នា ប៉ុនប៉ង ធ្វើបាបលោក។ លោកជ្រាបដូច្នេះ ក៏សំរេចចិត្ត វិលត្រឡប់ទៅវិញ, កាត់តាមស្រុក ម៉ាសេដូន។
អ្នកដែលបានរួមដំណើរ ជាមួយលោក នៅពេលនោះ មាន លោកសូប៉ាត្រុស, កូន របស់លោកពីរូស ជាអ្នកស្រុកបេរា,
លោកអើរីស្ដាក, និងលោកសេគុនដុស ជាអ្នកស្រុកថេស្សាឡូនិក, លោកកៃយុស ជាអ្នកស្រុកឌើបេ, លោកធីម៉ូថេ,
ព្រមទាំងលោកទីឃីកុស, និងលោកត្រូភីម
ជាអ្នកស្រុកអាស៊ីផង។ បងប្អូនទាំងនេះ បានចេញដំណើរ ទៅមុន, ហើយរង់ចាំយើង
នៅក្រុងត្រូអាស។ ចំណែកឯយើងវិញ, ក្រោយថ្ងៃបុណ្យនំបុ័ងឥតមេ
យើង ចេញពីក្រុងភីលីព ទៅចុះសំពៅ។ ប្រាំថ្ងៃក្រោយមក
យើង ក៏បានមកដល់ ក្រុងត្រូអាស, ជួបជុំនឹងពួកគេ,
រួចស្នាក់នៅទីនោះ ប្រាំពីរថ្ងៃ។
លោកប៉ូល
ប្រោសអ៊ើទីកុស អោយរស់ឡើងវិញ នៅក្រុងត្រូអាស
នៅថ្ងៃទីមួយ ក្នុងសប្ដាហ៍នោះ, យើង
បានជួបជុំគ្នា ដើម្បីធ្វើពិធីកាច់នំបុ័ង។ ដោយលោកប៉ូល ត្រូវចេញដំណើរ នៅថ្ងៃបន្ទាប់,
លោក មានប្រសាសន៍ ទៅកាន់អង្គប្រជុំ, ហើយ
អធិប្បាយ រហូតដល់ ពាក់កណ្ដាល អធ្រាត្រ។ ក្នុងបន្ទប់ ដែលយើងប្រជុំគ្នា
នៅជាន់ខាងលើ មានចង្កៀងជាច្រើន។
ពេលលោកប៉ូល កំពុងតែមានប្រសាសន៍ យ៉ាងយូរនោះ, យុវជនម្នាក់
ឈ្មោះ អ៊ើទីកុស អង្គុយនៅលើមាត់បង្អួច, ហើយ លង់លក់, ក៏ដាច់ផ្ងារ
ធ្លាក់ពីជាន់ទីបី នោះមក។ ពេលគេលើកគាត់ឡើង, គាត់
ស្លាប់ផុតទៅហើយ។ លោកប៉ូល ចុះទៅក្រោម, ឱនពីលើអ៊ើទីកុស, ត្រកងគាត់ លើកឡើង, ទាំងពោល ថា៖ «សូមបងប្អូន កុំបារម្ភអោយសោះ; គាត់ នៅរស់ទេ!» កាលលោក ឡើងទៅលើវិញ,
លោក ក៏ធ្វើពិធីកាច់នំបុ័ង និងបរិភោគ។ បន្ទាប់មក លោក មានប្រសាសន៍ បន្តទៅទៀត យ៉ាងយូរ, រហូតដល់ភ្លឺ ទើបលោក ចេញដំណើរទៅ។ គេ បាននាំយុវជន ដែលនៅមានជីវិតនោះ
ទៅវិញ, ហើយ ពួកគេ ធូរស្រាលក្នុងចិត្ត ឥតឧបមា។
លោកប៉ូល
នៅក្រុងមីលេត
លោកប៉ូល
មានប្រសាសន៍ ទៅកាន់ក្រុមព្រឹទ្ធាចារ្យ ដែលមកពីក្រុងអេភេសូ
លោកប៉ូល បានចាត់គេ
ពីក្រុងមីលេត អោយទៅអញ្ជើញ ពួកព្រឹទ្ធាចារ្យ នៃក្រុមជំនុំ នៅក្រុងអេភេសូមក។
លុះគេ បានមកដល់ហើយ,
លោក មានប្រសាសន៍ ទៅគេថា៖
«បងប្អូន
ជ្រាបស្រាប់ហើយ អំពីអាកប្បកិរិយា ដែលខ្ញុំ មានចំពោះបងប្អូន រាល់ពេលវេលា,
តាំងពីថ្ងៃដំបូង ដែលខ្ញុំ បានទៅដល់ ស្រុកអាស៊ីម៉្លេះ,
គឺខ្ញុំ បានបំរើ ព្រះអម្ចាស់ ដោយចិត្តសុភាពរាបសា, ទាំងទឹកភ្នែក, ទាំងលំបាក ដោយជនជាតិយូដា
បានឃុបឃិតគ្នា ប៉ុនប៉ងធ្វើបាបខ្ញុំ។
ខ្ញុំ បានជំរាប និងបង្រៀនបងប្អូន តាមទីសាធារណៈ និងតាមផ្ទះ
នូវសេចក្ដីទាំងប៉ុន្មាន ដែលមានសារប្រយោជន៍ ដល់បងប្អូន, ឥតមានលាក់លៀម ត្រង់ណា សោះឡើយ។ ខ្ញុំ បានធ្វើជា បន្ទាល់ អោយទាំងសាសន៍យូដា
ទាំងសាសន៍ក្រិក កែប្រែចិត្តគំនិត មករកព្រះជាម្ចាស់ និងមានជំនឿ លើព្រះយេស៊ូ
ជាព្រះអម្ចាស់ របស់យើងផង។
ឥឡូវនេះ ព្រះវិញ្ញាណ
បានទាក់ទាញចិត្តខ្ញុំ អោយធ្វើដំណើរ ទៅក្រុងយេរូសាឡឹម, ហើយ
ខ្ញុំមិនដឹងថា នឹងមានហេតុការណ៍អ្វី កើតមានដល់ខ្ញុំ នៅក្រុងនោះឡើយ។ គឺខ្ញុំ គ្រាន់តែដឹង តាមព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ
បញ្ជាក់ប្រាប់ ពីក្រុងមួយ ទៅក្រុងមួយ ថា, ខ្ញុំ នឹងត្រូវគេចាប់ចង, ហើយ នឹងត្រូវរងទុក្ខ វេទនា។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ មិនខ្វល់ នឹងជីវិត
របស់ខ្ញុំទេ អោយតែខ្ញុំ បានបង្ហើយមុខងារ
និងសំរេចកិច្ចការ ដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូ បានប្រទាន អោយខ្ញុំធ្វើ, គឺផ្ដល់សក្ខីភាព អំពីដំណឹងល្អ នៃព្រះគុណ របស់ព្រះជាម្ចាស់។
ខ្ញុំ ធ្លាប់រស់នៅក្នុង
ចំណោមបងប្អូន ទាំងអស់គ្នា ទាំងប្រកាសដំណឹងល្អ អំពីព្រះរាជ្យ របស់ព្រះជាម្ចាស់,
ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំ ដឹងថា បងប្អូន នឹងលែងឃើញមុខខ្ញុំទៀតហើយ។ ហេតុនេះ បានជាខ្ញុំ ផ្ដល់សក្ខីភាព
អោយបងប្អូនដឹងនៅថ្ងៃនេះ ថា, ប្រសិនបើ មានម្នាក់
ក្នុងចំណោមបងប្អូនត្រូវវិនាស មិនមែន មកពីកំហុស របស់ខ្ញុំទេ, ដ្បិតខ្ញុំ បានជំរាបបងប្អូន អំពីគំរោងការ ទាំងមូល របស់ព្រះជាម្ចាស់
រួចហើយ ឥតមានលាក់លៀមត្រង់ ណាសោះ។
ដូច្នេះ សូមបងប្អូន ថែរក្សាខ្លួនឯង និងថែរក្សា ក្រុមអ្នកជឿ
ទាំងមូលផង, ព្រោះ
ព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ បានផ្ទុកផ្ដាក់ អោយបងប្អូន ធ្វើជាអ្នក ទទួលខុសត្រូវនេះ
ដើម្បីអោយបងប្អូន ថែរក្សាក្រុមជំនុំ របស់ ព្រះជាម្ចាស់ ដែលព្រះអង្គ បានលោះមក
ដោយសារ ព្រះលោហិត របស់ព្រះអង្គផ្ទាល់។
ខ្ញុំ ដឹងច្បាស់ ថា, ពេលខ្ញុំ ចេញផុតទៅ
នឹងមានមនុស្ស ចិត្តសាហាវ ដូចចចក នាំគ្នា ចូលមក ក្នុងចំណោម បងប្អូន។ គេ នឹងធ្វើបាបក្រុមអ្នកជឿ ឥតត្រាប្រណីឡើយ,
ថែមទាំងមានអ្នកខ្លះ ក្នុងចំណោមបងប្អូន នាំគ្នា ពោលពាក្យ
បញ្ឆោត ដើម្បីទាក់ទាញពួកសិស្ស អោយទៅតាមគេ ទៀតផង។ ហេតុនេះ សូមបងប្អូន ប្រុងស្មារតី
អោយមែនទែន ដោយនឹកចាំ ថា, ខ្ញុំ បានដាស់តឿនបងប្អូន
គ្រប់ៗរូប ទាំងទឹកភ្នែក ក្នុងរវាងបីឆ្នាំ,
ទាំងយប់ ទាំងថ្ងៃ ឥតមានឈប់ឡើយ។
ឥឡូវនេះ ខ្ញុំ សូមផ្ញើបងប្អូន
នឹងព្រះជាម្ចាស់, ហើយ ផ្ញើនឹងព្រះបន្ទូល ស្ដីអំពីព្រះគុណ របស់ព្រះអង្គ។
មានតែព្រះអង្គទេ ដែលអាច កសាងបងប្អូនឡើង
ជាក្រុមជំនុំ, ព្រមទាំង អោយបងប្អូន ទទួលមត៌ក
រួមជាមួយ ប្រជាជនដ៏វិសុទ្ធ។ ខ្ញុំ មិនដែលចង់បាន មាស, ប្រាក់, ឬសម្លៀកបំពាក់អ្វី ពីនរណាឡើយ។ បងប្អូន ជ្រាបស្រាប់ហើយ ថា, ខ្ញុំ បានធ្វើការ ដោយផ្ទាល់ដៃ ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ សេចក្ដីត្រូវការ
របស់ខ្ញុំ និងសេចក្ដីត្រូវការ របស់អស់អ្នក ដែលនៅជាមួយខ្ញុំ។ ក្នុងគ្រប់កិច្ចការ ទាំងអស់, ខ្ញុំ តែងតែប្រាប់ អោយបងប្អូន ដឹងថា, ត្រូវតែធ្វើការ
នឿយហត់ បែបនេះឯង ដើម្បីជួយ ទំនុកបម្រុង អស់អ្នក ដែលក្រខ្សត់, ហើយ ត្រូវចងចាំ ព្រះបន្ទូល របស់ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូ ថា៖ “បើអោយ, នោះ នឹងបានសុភមង្គល ច្រើនជាង ទទួល។”»
លោក មានប្រសាសន៍
ដូច្នេះ រួចហើយ ក៏លុតជង្គង់ចុះ, អធិស្ឋាន ជាមួយពួកគេ ទាំងអស់គ្នា។ ពួកព្រឹទ្ធាចារ្យ ទាំងនោះ, នាំគ្នា ទ្រហោយំ ឱបក លោកប៉ូល, ហើយ ថើបលោកទៀតផង,
ជាពិសេស, គេ ព្រួយចិត្ត មកពីលោកប៉ូល
មានប្រសាសន៍ ថា, គេ នឹងលែងឃើញ មុខលោក ទៀតហើយ។ បន្ទាប់មក គេ ក៏ជូនដំណើរលោក រហូតដល់សំពៅ។
Acts 20
Through Macedonia and Greece
20 When the uproar had ended, Paul sent for the disciples and, after encouraging them, said goodbye and set out for Macedonia. 2 He traveled through that area, speaking many words of encouragement to the people, and finally arrived in Greece, 3 where he stayed three months. Because some Jews had plotted against him just as he was about to sail for Syria, he decided to go back through Macedonia. 4 He was accompanied by Sopater son of Pyrrhus from Berea, Aristarchus and Secundus from Thessalonica, Gaius from Derbe, Timothy also, and Tychicus and Trophimus from the province of Asia. 5 These men went on ahead and waited for us at Troas. 6 But we sailed from Philippi after the Festival of Unleavened Bread, and five days later joined the others at Troas, where we stayed seven days.
Eutychus Raised From the Dead at Troas
7 On the first day of the week we came together to break bread. Paul spoke to the people and, because he intended to leave the next day, kept on talking until midnight. 8 There were many lamps in the upstairs room where we were meeting. 9 Seated
in a window was a young man named Eutychus, who was sinking into a deep
sleep as Paul talked on and on. When he was sound asleep, he fell to
the ground from the third story and was picked up dead. 10 Paul went down, threw himself on the young man and put his arms around him. “Don’t be alarmed,” he said. “He’s alive!” 11 Then he went upstairs again and broke bread and ate. After talking until daylight, he left. 12 The people took the young man home alive and were greatly comforted.
Paul’s Farewell to the Ephesian Elders
13 We
went on ahead to the ship and sailed for Assos, where we were going to
take Paul aboard. He had made this arrangement because he was going
there on foot. 14 When he met us at Assos, we took him aboard and went on to Mitylene. 15 The
next day we set sail from there and arrived off Chios. The day after
that we crossed over to Samos, and on the following day arrived at
Miletus. 16 Paul had decided to sail past Ephesus to avoid spending time in the province of Asia, for he was in a hurry to reach Jerusalem, if possible, by the day of Pentecost.
17 From Miletus, Paul sent to Ephesus for the elders of the church. 18 When they arrived, he said to them: “You know how I lived the whole time I was with you, from the first day I came into the province of Asia. 19 I served the Lord with great humility and with tears and in the midst of severe testing by the plots of my Jewish opponents. 20 You know that I have not hesitated to preach anything that would be helpful to you but have taught you publicly and from house to house. 21 I have declared to both Jews and Greeks that they must turn to God in repentance and have faith in our Lord Jesus.
22 “And now, compelled by the Spirit, I am going to Jerusalem, not knowing what will happen to me there. 23 I only know that in every city the Holy Spirit warns me that prison and hardships are facing me. 24 However, I consider my life worth nothing to me; my only aim is to finish the race and complete the task the Lord Jesus has given me—the task of testifying to the good news of God’s grace.
25 “Now I know that none of you among whom I have gone about preaching the kingdom will ever see me again. 26 Therefore, I declare to you today that I am innocent of the blood of any of you. 27 For I have not hesitated to proclaim to you the whole will of God. 28 Keep watch over yourselves and all the flock of which the Holy Spirit has made you overseers. Be shepherds of the church of God,[a] which he bought with his own blood.[b] 29 I know that after I leave, savage wolves will come in among you and will not spare the flock. 30 Even from your own number men will arise and distort the truth in order to draw away disciples after them. 31 So be on your guard! Remember that for three years I never stopped warning each of you night and day with tears.
32 “Now I commit you to God and to the word of his grace, which can build you up and give you an inheritance among all those who are sanctified. 33 I have not coveted anyone’s silver or gold or clothing. 34 You yourselves know that these hands of mine have supplied my own needs and the needs of my companions. 35 In
everything I did, I showed you that by this kind of hard work we must
help the weak, remembering the words the Lord Jesus himself said: ‘It is more blessed to give than to receive.’”
36 When Paul had finished speaking, he knelt down with all of them and prayed. 37 They all wept as they embraced him and kissed him. 38 What grieved them most was his statement that they would never see his face again. Then they accompanied him to the ship.
2 comments:
"I don't believe in leprechauns, pixies, werewolves, jujus, Thor, Poseidon, Yahweh, Allah or the Trinity. For the same reason in every case: there is not the tiniest shred of evidence for any of them, and the burden of proof rests with those who wish to believe.
Even given no evidence for specific gods, could we make a case for some unspecified "intelligent designer" or "prime mover" or begetter of "something rather than nothing"? By far the most appealing version of this argument is the biological one - living things do present a powerful illusion of design. But that is the very version that Darwin destroyed. Any theist who appeals to "design" of living creatures simply betrays his ignorance of biology. Go away and read a book. And any theist who appeals to biblical evidence betrays his ignorance of modern scholarship. Go away and read another book.
As for the cosmological argument, whose God goes under names such as Prime Mover or First Cause, the physicists are closing in, with spellbinding results. Even if there remain unanswered questions - where do the fundamental laws and constants of physics come from? - obviously it cannot help to postulate a designer whose existence poses bigger questions than he purports to solve. If science fails, our best hope is to build a better science. The answer will lie neither in theology nor - its exact equivalent - reading tea leaves.
In any case, it is a fatuously illogical jump from deistic Unmoved Mover to Christian Trinity, with the Son being tortured and murdered because the Father, for all his omniscience and omnipotence, couldn't think of a better way to forgive "sin".
Equally unconvincing are those who believe because it comforts them (why should truth be consoling?) or because it "feels right". Cherie Blair ["I'm a believer", New Statesman, 18 April] may stand for the "feels right" brigade. She bases her belief on "an understanding of something that my head cannot explain but my heart knows to be true". She aspires to be a judge. M'lud, I cannot provide the evidence you require. My head cannot explain why, but my heart knows it to be true.
Why is religion immune from the critical standards that we apply not just in courts of law, but in every other sphere of life?"
Richard Dawkins
The Universe created men.
Men created God (s) in their head !!!
Post a Comment