http://www.youtube.com/watch?v=TbRRc9awe3M&feature=youtu.be
ដោយ អាន ស៊ីថាវ 2013-01-26 RFA
អ្នកសេដ្ឋកិច្ចបានរកឃើញថា
លទ្ធភាពដំឡើងប្រាក់ខែគោលដល់កម្មករ គឺអាចធ្វើទៅបាន។ ហេតុផល
គឺរោងចក្រកាត់ដេរកម្ពុជា
មានផលចំណេញច្រើនពីការនាំចេញផលិតផលកាត់ដេរ
ដែលមានកំណើនខ្លាំងទៅទីផ្សារអន្តរជាតិ។
ប៉ុន្តែ ការដំឡើងប្រាក់ខែនោះត្រូវពិនិត្យមើលពីស្ថានភាពប្រាក់គោលនៅ ប្រទេសជិតខាងផងដែរ ព្រោះកត្តានេះអាចទាក់ទងនឹងការបិទទ្វាររោងចក្រ ដោយសារតែតម្លៃពលកម្មខ្ពស់។ ផ្ទុយទៅវិញ រោងចក្រត្រូវដំឡើងប្រាក់គោលដែរ ដើម្បីជៀសវាងបាត់បង់កម្លាំងពលកម្មតាមរយៈការធ្វើចំណាកស្រុកទៅ បរទេស ប្រសិនបើប្រាក់ខែគោលនៅកម្ពុជា តិចជាងប្រទេសជិតខាងនោះ។
ចំនួនអ្នកធ្វើតវ៉ារបស់កម្មកររោងចក្រកាត់ដេរ មានការកើនឡើងនៅរយៈពេលចុងក្រោយនេះ។ លក្ខខណ្ឌមួយក្នុងចំណោមលក្ខខណ្ឌជាច្រើន គឺក្រុមអ្នកតវ៉ាទាមទារចង់បាននោះ គឺការដំឡើងប្រាក់ខែ។
ការសិក្សាជាច្រើនបានរកឃើញថា មូលហេតុប្រាក់ខែតិច ធ្វើឲ្យកម្មករមិនអាចរស់នៅបាននៅពេលដែលតម្លៃស្បៀងអាហារកាន់តែ កើនខ្ពស់នោះ ហើយមានកម្មករជាង ៧០% មានភាពស្គមស្គាំង និងស្លេកស្លាំង។ បញ្ហានេះ ក៏ជាបញ្ហាផ្ទាល់សំខាន់ ធ្វើឲ្យមួយចំនួនកម្មករសន្លប់កំឡុងពេលបំពេញការងារប្រចាំថ្ងៃ។
របាយការណ៍ចុងក្រោយនៃកម្មវិធីរោងចក្រកាន់តែប្រសើររបស់អង្គការ អន្តរជាតិខាងការងារ (ILO) បានកត់សម្គាល់ចំនួនរោងចក្រជាង ១៦០រោងចក្រ ថាមានកម្មករសន្លប់នៅក្នុង ៩រោងចក្រ។ មូលហេតុសំខាន់មួយដែលធ្វើឲ្យកម្មករសន្លប់ គឺបណ្ដាលមកពីកង្វះអាហារូបត្ថម្ភគ្រប់គ្រាន់ ទោះបីជារដ្ឋាភិបាលបានផ្ដល់ប្រាក់លើកទឹកចិត្តគាំទ្រផ្នែកសុខភាព ចំនួន ៥ដុល្លារក៏ដោយ។ របាយការណ៍ដដែលបានបញ្ជាក់ទៀតថា ទឹកប្រាក់ដែលផ្ដល់ឲ្យនេះ មិនអាចទូទាត់ទៅនឹងការឡើងថ្លៃយ៉ាងគំហុកនៃម្ហូបអាហារ និងការស្នាក់នៅ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការសិក្សាអំពីទស្សនៈយល់ឃើញរបស់អ្នកគ្រប់គ្រងរោងចក្រវិញ ដែលជួយគាំទ្រដោយកម្មវិធីរោងចក្រកាន់តែប្រសើរ បានបង្ហាញថា មានប្រមាណ ៥២% នៃអ្នកគ្រប់គ្រងរោងចក្រ ថាកង្វះអាហារូបត្ថម្ភជះឥទ្ធិពលដល់ផលិតភាពការងារ មាន ៣៣% យល់ថា កម្មករបានទទួលទានចំណីអាហារគ្រប់គ្រាន់ ហើយ ៧៧% ផ្សេងទៀត មិនច្បាស់ថាកម្មករទទួលទានចំណីអាហារគ្រប់គ្រាន់ ឬយ៉ាងណានោះទេ។
ការសិក្សានោះ បានរកឃើញទៀតថា កម្មករបានចំណាយលុយសម្រាប់អាហារពេលព្រឹកប្រមាណ ១.៥០០រៀល និងការចំណាយអាហារពេលថ្ងៃ និងល្ងាច ប្រមាណ ៤ពាន់រៀលជាមធ្យមក្នុងមនុស្សម្នាក់ក្នុងមួយថ្ងៃ មានន័យថា កម្មករម្នាក់ៗចំណាយលើចំណីអាហារប្រមាណជាង ៤០ដុល្លារក្នុងមួយខែ។
សមាគមរោងចក្រកាត់ដេរកម្ពុជា បានអះអាងថា ការដំឡើងប្រាក់ខែគោល ២០% ពិតជាគ្មានបញ្ហាទេ ដែលអាចដំឡើងពី ៦១ដុល្លារទៅ ៧៣ដុល្លារអាមេរិក ប៉ុន្តែសហជីពផ្សេងៗចង់បានរហូតដល់ ១៥០ដុល្លារអាមេរិក។ ប៉ុន្តែសមាគមរោងចក្រកាត់ដេរ បានកត់សម្គាល់ឃើញថា កម្មករអាចទទួលប្រាក់ខែជាមធ្យមប្រមាណ ១០០ដុល្លារអាមេរិកក្នុងមួយខែនាពេលបច្ចុប្បន្ន ដោយសារតែបទពិសោធន៍ការងារ ផលិតភាពខ្ពស់ និងការធ្វើការថែមម៉ោងរបស់កម្មករទាំងនោះ។
អ្នកស្រាវជ្រាវនៃវិទ្យាស្ថានខ្មែរសហប្រតិបត្តិការ និងសន្តិភាព លោក ជៀក ច័ន្ទសម្ផស្ស មានប្រសាសន៍ថា ការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃយ៉ាងតិចបំផុត គឺប្រមាណ ៧០ដុល្លារក្នុងមួយខែ ដែលអាចរស់នៅបាននៅតំបន់ជាយក្រុងភ្នំពេញ។ ប៉ុន្តែលោកបញ្ជាក់ថា កត្តាសំខាន់មួយដែលធ្វើឲ្យកម្មករជួបប្រទះខ្វះខាត គឺការផ្ញើប្រាក់ដែលខ្លួនបានធ្វើការងារ ទៅឲ្យអាណាព្យាបាលនៅតាមបណ្ដាខេត្ត។
អ្នកវិភាគសេដ្ឋកិច្ច លោក ហេង ឌីណា មានប្រសាសន៍ថា ក្រៅពីប្រាក់ខែ រោងចក្រអាចមានយន្តការផ្សេងៗដែលជួយលើកកម្ពស់ជីវភាពកម្មករ គឺការជួយសម្រួលតម្លៃស្បៀងអាហារនៅកន្លែងធ្វើការ ការជួយសម្រួលតម្លៃផ្ទះ ឬកន្លែងស្នាក់នៅ ឬម្ចាស់រោងចក្រធានាផ្ដល់ចំណីអាហារដល់កម្មករ។ ការធ្វើបែបនេះ នឹងជួយឲ្យជីវភាពកម្មករប្រសើរឡើង ហើយអាចជំរុញឲ្យផលិតភាពការងារកើនឡើងដែរ ដែលអាចជួយដល់ប្រាក់ចំណេញរបស់រោងចក្រ។
ការបន្ថយបន្ទុកចំណាយកម្មករ ដូចជាការផ្ញើប្រាក់ទៅផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ គឺជាផ្នែកមួយសំខាន់ដែលធ្វើឲ្យកម្មករអាចសល់លុយសម្រាប់រស់នៅ កំឡុងពេលធ្វើការ។ ការជួយនេះ អាចសម្រេចដោយរដ្ឋាភិបាល លើកកម្ពស់ជីវភាពគ្រួសាររបស់កម្មករនៅជនបទ ឲ្យមានភាពធូរធារ តាមរយៈការលើកកម្ពស់ផលិតភាពកសិកម្ម សេវាសុខាភិបាល អប់រំ និងហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធធារាសាស្ត្រសម្រាប់ការដាំដុះ។ ស្របពេលនេះ រដ្ឋាភិបាល និងវិស័យឯកជនក៏ដូចជាសង្គមស៊ីវិល និងសហជីព ត្រូវសហការគ្នា ដើម្បីជួយលើកហ្វឹកហ្វឺនលើកតម្កើងសមត្ថភាពបច្ចេកទេស ដើម្បីអោយសមស្របប្រាក់បៀវត្សខ្ពស់។
ម៉្យាងវិញទៀត លោក ហេង ឌីណា មានប្រសាសន៍បន្ថែមថា ការកាត់បន្ថយការចំណាយច្រើនសម្រាប់រោងចក្រ ដូចជាថ្លៃដឹកជញ្ជូន ការយកកម្រៃក្រៅផ្លូវការផ្សេង ក៏ជាផ្នែកមួយសំខាន់សម្រាប់ម្ចាស់រោងចក្រលៃលកផ្ទេរការចំណាយនោះ សម្រាប់ដំឡើងប្រាក់បៀវត្សរ៍ដែរដល់កម្មករ។
ប្រធានសមាគមរោងចក្រកាត់ដេរកម្ពុជា លោក វ៉ាន់ ស៊ូអៀង មានប្រសាសន៍ថា ទំហំទឹកប្រាក់ដែលកម្មករទទួលបានជាមធ្យមចន្លោះពី ៨០ ទៅ ១០០ដុល្លារ គឺអាចរស់នៅបាន ដោយលោកបញ្ជាក់ថា ការឡើងប្រាក់ខែនេះ គឺឡើងទៅ មានតម្លៃអតិផរណា និងផលិតភាពការងារ ហើយមិនមែនឡើងទៅតាមការចង់បានរបស់អ្នកនយោបាយទេ។
អ្នកវិភាគសេដ្ឋកិច្ច បានអះអាងថា ការដំឡើងប្រាក់ខែគោលចំពោះកម្មករនេះអាចធ្វើទៅបាន មានន័យថា អាចដំឡើងដល់លើស ១០០ដុល្លារអាមេរិក ក្នុងមួយខែ។ ការប្រមូលឯកសារដែលចេញផ្សាយកន្លងទៅដោយអ្នកវិភាគសេដ្ឋកិច្ច អំពីការធ្វើពាណិជ្ជកម្មនៃឧស្សាហកម្មកាត់ដេរ ដែលចងក្រងដោយធនាគារជាតិនៃកម្ពុជា បានបង្ហាញថា ការនាំចេញសរុបនៃវិស័យកាត់ដេរ មានទឹកប្រាក់ច្រើនជាង ៤ពាន់លានដុល្លារអាមេរិក នៅឆ្នាំ២០១២។
ការនាំចូលវត្ថុធាតុដើមសម្រាប់ផលិតនៅកម្ពុជា វិញ មានទំហំទឹកប្រាក់ប្រមាណ ១.៧០០លានដុល្លារអាមេរិក។ ការបើកប្រាក់ខែឲ្យកម្មករមានទឹកប្រាក់ប្រមាណ ៣០០លានដុល្លារអាមេរិកក្នុងមួយឆ្នាំ។ ការទូទាត់ចំណាយទាំងនេះចេញ រោងចក្រកាត់ដេរទាំងអស់មានទឹកប្រាក់ដែលនៅសល់សរុបជាង ២ពាន់លានដុល្លារអាមេរិក គឺទុកសម្រាប់ចំណាយលើកម្រៃផ្សេងៗទាក់ទងនឹងការគ្រប់គ្រងការចំណាយ ប្រតិបត្តិការ និងផលចំណេញ។
ក្រុមអ្នកសេដ្ឋកិច្ច និងសហជីពកម្មករ បានរកឃើញថា រោងចក្រកាត់ដេរទាំងអស់ទទួលបានប្រាក់ចំណេញខ្លាំងពីឧស្សាហកម្ម កាត់ដេរនៅកម្ពុជា។
លោក ហេង ឌីណា មានប្រសាសន៍ថា ការដំឡើងប្រាក់ខែគោល គឺអាចធ្វើទៅបាន ប៉ុន្តែត្រូវមើលអំពីស្ថានភាពប្រទេសជិតខាងដែរ និងផលិតភាពកម្មករខ្មែរ ដែលជះឥទ្ធិពលដល់ការបិទទ្វាររោងចក្រ និងផ្លាស់ទៅប្រទេសដទៃ។ ផ្ទុយទៅវិញ ការដំឡើងប្រាក់ខែគោលនេះ ម្ចាស់រោងចក្រក៏ត្រូវតែដំឡើងដែរ ដើម្បីទាក់ទាញកម្លាំងកម្មករ និងដំឡើងផលិតភាពរបស់កម្មករ និងដើម្បីជៀសវាងកម្លាំងពលកម្មរបស់កម្ពុជា ធ្វើការចំណាកស្រុកទៅបរទេស នៅពេលដែលប្រាក់ខែគោលនៅប្រទេសកម្ពុជា តិចជាងប្រទេសជិតខាងនោះ៕
កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖ ដើម្បីរក្សាសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ យើងខ្ញុំនឹងផ្សាយតែមតិណា ដែលមិនជេរប្រមាថដល់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ។
No comments:
Post a Comment