Tuesday, December 03, 2013

ពលរដ្ឋ​ជាង​១០០​គ្រួសារ​នៅ​ខេត្ត​រតនគិរី​ប្រឈម​នឹង​ការ​បណ្ដេញ​ចេញ​ពី​លំនៅឋាន


ប្រជាពលរដ្ឋ​អ្នក​រស់​នៅ​លើ​ដី​ចម្ការ​កៅស៊ូ​រដ្ឋ នាំ​គ្នា​មក​សុំ​កិច្ច​
អន្តរាគមន៍​ជួយ​ដោះស្រាយ​បញ្ហា​បណ្ដេញ​ចេញ​ពី​ដី​កំពុង​រស់​នៅ
នៅ​ភូមិ​ថារ៉ងជង ឃុំ​អូរជុំ ស្រុក​អូរជុំ ខេត្ត​រតនគិរី កាល​ពី​ថ្ងៃ​ទី​២
ខែ​ធ្នូ ឆ្នាំ​២០១៣។ Photo Provided
អាជ្ញាធរ​ស្រុក​អូរជុំ ខេត្ត​រតនគិរី បាន​ចេញ​លិខិត​ជូន​ដំណឹង​ដល់​ប្រជាពលរដ្ឋ​កម្មករ​អ្នក​រស់​នៅ​លើ​ដី​ចម្ការ​កៅស៊ូ​របស់​រដ្ឋ​ឲ្យ​ចាក​ចេញ​ពី​ដី​នោះ។ ករណី​នេះ ប្រជាពលរដ្ឋ​ចាត់​ទុក​ថា អាជ្ញាធរ​មិន​បាន​ទទួល​ខុស​ត្រូវ និង​ជួយ​ដោះស្រាយ​សុខ​ទុក្ខ​ប្រជាពលរដ្ឋ​ក្រីក្រ​ខ្វះ​ដី​សង់​លំនៅឋាន​រស់​នៅ​ឡើយ។

ដោយ រដ្ឋា វិសាល RFA 2013-12-03

ប្រជាពលរដ្ឋ​ជាង ១០០​គ្រួសារ រស់​នៅ​ក្នុង​ដី​ចម្ការ​កៅស៊ូ​រដ្ឋ ក្នុង​ភូមិ​ថារ៉ងជង ឃុំ​អូរជុំ ស្រុក​អូរជុំ សម្ដែង​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​ពី​ការ​បណ្ដេញ​ចេញ​ពី​លំនៅឋាន​ជា​ថ្មី និង​អំពាវនាវ​សុំ​ឲ្យ​ប្រមុខ​រាជ​រដ្ឋាភិបាល​ជួយ​ដោះស្រាយ​គោល​នយោបាយ​ផ្តល់​ដី​សម្បទាន​សង្គមកិច្ច​សម្រាប់​ពួក​គាត់​បាន​រស់​នៅ។

អាជ្ញាធរ​ស្រុក​អូរជុំ កាល​ពី​ថ្ងៃ​ទី​២៥ កន្លង​ទៅ បាន​ធ្វើ​លិខិត​ជូន​ដំណឹង​ឲ្យ​ប្រជាពលរដ្ឋ​ចាក​ចេញ​ពី​ដី​ដែល​ពួក​គាត់​សង់​លំនៅឋាន​រស់​នៅ និង​បញ្ឈប់​ការ​ដាំដុះ​លើ​ដី​ចម្ការ​កៅស៊ូ​រដ្ឋ ដែល​បាន​វិនិយោគ​ទៅ​ឲ្យ​ក្រុមហ៊ុន​ឈ្មោះ ស្វីស រ៉ាប់ប៊ឺ លីមីធីត (Swift Rubber Limited) ក្នុង​ករណី​ប្រជាពលរដ្ឋ​មិន​អនុវត្ត​តាម​សេចក្តី​ជូន​ដំណឹង​អាជ្ញាធរ និង​ចាត់​វិធាន​ការ​ផ្លូវ​ច្បាប់។

តំណាង​ប្រជាពលរដ្ឋ លោក ឈិន សុខជា នៅ​ថ្ងៃ​អង្គារ ទី​៣ ខែ​ធ្នូ មាន​ប្រសាសន៍​បញ្ជាក់​ថា ពួក​គាត់​ភាគ​ច្រើន​ជា​កម្មករ​ចម្ការ​កៅស៊ូ បាន​មក​រស់​នៅ​លើ​ដី​នេះ​ច្រើន​ឆ្នាំ​មក​ហើយ ដូច្នេះ​ពួក​គាត់​មិន​មាន​ដី​សង់​លំនៅឋាន​រស់​នៅ​ឡើយ ប្រសិន​អាជ្ញាធរ​បណ្ដេញ​ចេញ​ពី​ទី​នោះ។ លោក​បន្ត​ថា ពួក​គាត់​បាន​ធ្វើ​លិខិត​ស្នើសុំ​ដី​តំបន់​នោះ​ជា​គោល​នយោបាយ​សម្បទាន​សង្គម​កិច្ច​រស់​នៅ ប៉ុន្តែ​ក្រុម​អាជ្ញាធរ​មិន​ទាន់​បាន​ដោះស្រាយ​យ៉ាង​ណា​នៅ​ឡើយ៖ «គេ​ឲ្យ​នៅ​បណ្ដោះ​អាសន្ន​សិន គេ​ដោះស្រាយ​គោល​នយោបាយ​ឲ្យ ដល់​ឥឡូវ​ហ្នឹង មាន​ដោះស្រាយ​គោល​នយោបាយ​ដោះស្រាយ​ឲ្យ​ឯណា គេ​មក​ដាក់​ឲ្យ​យើង​ចាក​ចេញ។ ដល់​អ៊ីចឹង តើ​ឲ្យ​គ្នា​ទៅ​រស់​នៅ​កន្លែង​ណា?»។
កាល​ពី​ថ្ងៃ​ច័ន្ទ ទី​២ ធ្នូ ប្រជាពលរដ្ឋ​ជាង ១០០​នាក់ បាន​នាំ​គ្នា​មក​ការិយាល័យ​អង្គការ​ការពារ​សិទ្ធិ​មនុស្ស​អាដហុក (Adhoc) ខេត្ត​រតនគិរី សុំ​ឲ្យ​មន្ត្រី​អង្គការ​នេះ​ជួយ​អន្តរាគមន៍​ទៅ​អាជ្ញាធរ​ខេត្ត ជួយ​ដោះស្រាយ​បញ្ហា​បណ្ដេញ​ចេញ​នេះ។

មន្ត្រី​សម្រប​សម្រួល​អង្គការ​អាដហុក ខេត្ត​រតនគិរី លោក ឆាយ ធី អះអាង​ថា បាន​អន្តរាគមន៍​ពាក្យ​តវ៉ា​របស់​ប្រជាពលរដ្ឋ​ទៅ​អភិបាល​ខេត្ត​រួច​ហើយ។ លោក​បន្ត​ថា ប្រជាពលរដ្ឋ​កម្មករ​ទាំង​នោះ បាន​មក​រស់​នៅ​លើ​ដី​ចម្ការ​កៅស៊ូ​រដ្ឋ​បន្តបន្ទាប់​គ្នា តាំង​ពី​ឆ្នាំ​១៩៩៧ រហូត​បច្ចុប្បន្ន និង​មាន​មន្ត្រី​អាជ្ញាធរ​ចុះ​បញ្ជី​ស្នាក់​នៅ ចេញ​សៀវភៅ​គ្រួសារ​ជូន​ពួក​គាត់។ ហេតុ​នេះ អាជ្ញាធរ​ពាក់ព័ន្ធ​គួរ​រក​វិធី​ដោះស្រាយ​ដោយ​សន្តិវិធី​ជូន​ពួក​គាត់ ប្រសើរ​ជាង​បណ្ដេញ​ពួក​គាត់​ចេញ​ពី​ទី​នោះ៖ «អាជ្ញាធរ​ស្រុក ឬ​ក៏​អាជ្ញាធរ​ខេត្ត​គួរ​តែ​ជួយ​ដោះស្រាយ​ជូន​ពួក​គាត់​ទៅ​តាម​គោល​នយោបាយ​សម្បទាន​សង្គមកិច្ច​របស់​រដ្ឋាភិបាល​ដែល​មាន​កន្លង​មក»។

កាល​ពី​ខែ​តុលា កន្លង​ទៅ​នេះ នាយក​ក្រុមហ៊ុន ស្វីស រ៉ាប់ប៊ឺ លីមីធីត លោកស្រី ម៉ាម៉ុក យីង បាន​ធ្វើ​លិខិត​ជម្រាប​ជូន​អាជ្ញាធរ​ស្រុក​អូរជុំ ឲ្យ​ដឹង​ថា កាល​ពី​ឆ្នាំ​២០១២ មាន​ប្រជាពលរដ្ឋ​កម្មករ​តាំង​ទី​លំនៅ​លើ​ដី​ចម្ការ​កៅស៊ូ​ជាង ៥០​គ្រួសារ ប៉ុន្តែ​បច្ចុប្បន្ន តួលេខ​នេះ​កើន​ឡើង​ដល់​ជាង ១០០​គ្រួសារ។ ការ​តាំង​ទី​លំនៅ​អានាធិបតេយ្យ​នេះ បង្ក​ការ​ស្មុគស្មាញ និង​ផល​លំបាក​ជាច្រើន​ដល់​ការ​អភិវឌ្ឍន៍​ដំណាំ​កៅស៊ូ​របស់​ក្រុមហ៊ុន។

ទាក់ទិន​ករណី​នេះ​ដែរ អភិបាល​ស្រុក​អូរជុំ លោក សាក់ សុន កត់​សម្គាល់​ថា កន្លង​ទៅ​នេះ​អាជ្ញាធរ​ស្រុក​បាន​សម្រប​សម្រួល​ឲ្យ​ប្រជាពលរដ្ឋ​ទាំង​នោះ​រស់​នៅ​បណ្ដោះ​អាសន្ន​លើ​ដី​ចម្ការ​កៅស៊ូ ប៉ុន្តែ​មិន​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​សាងសង់​ផ្ទះ​បន្ត និង​ហាម​ដាំ​ដុះ​ដំណាំ​យុទ្ធសាស្ត្រ ឬ​ដាំ​ដំឡូងមី​បង្ក​ផល​ប៉ះពាល់​ដំណាំ​កៅស៊ូ​របស់​ក្រុមហ៊ុន។ លោក​បន្ត​ថា ប្រជាពលរដ្ឋ​បាន​រំលោភ​ការ​ហាម​ឃាត់​នេះ ហើយ​ចូល​មក​តាំង​ទី​លំនៅ​សាងសង់​ផ្ទះ និង​ដាំ​ដំណាំ​កាន់​តែ​ច្រើន ទើប​ក្រុមហ៊ុន​ស្នើសុំ​ឲ្យ​អាជ្ញាធរ​ទប់ស្កាត់៖ «យើង​គ្រាន់​តែ​ដាស់​តឿន​គាត់ ចាំ​មើល​គាត់​ចេញ​មិន​ចេញ យើង​អត់​មាន​រយៈពេល​ទេ។ គ្រាន់​តែ​គេ​មក​ប្ដឹង​អ៊ីចឹង ខ្ញុំ​ធ្វើ​អ៊ីចឹង ដើម្បី​កុំ​ឲ្យ​គាត់​ព្យាយាម​មិន​ចាប់​អារម្មណ៍​ទៅ​លើ​ការងារ​របស់​គេ​ណា! គេ​ដាំ​ដំណាំ​អត់​ស្តាប់​គេ»។

ទោះ​ជា​យ៉ាង​នេះ​ក៏ដោយ ប្រជាពលរដ្ឋ​អ្នក​តវ៉ា​មាន​ប្រសាសន៍​បញ្ជាក់​ថា ពួក​គាត់​មិន​មាន​លទ្ធភាព​រក​ដី​ស្នាក់​នៅ​បាន​ឡើយ។ ហេតុ​នេះ អ្នក​ភូមិ​ស្នើសុំ​គោល​នយោបាយ​ពី​រាជ​រដ្ឋាភិបាល​ផ្តល់​ដី​តំបន់​នោះ​ជា​សម្បទាន​សង្គមកិច្ច​ជូន​ពួក​គាត់៕

No comments: